Van de krappe naar de buffereconomie, stond er boven de column van Marike Stellinga in de NRC van 1 mei 2020. Ik lees haar columns graag (en ga er stiekem van uit dat dat wederzijds is…) omdat ze getuigen van een heldere en onafhankelijke geest. In dit geval werd mijn aandacht vooral getrokken door dat eigenaardige woordje buffer. Lees hier verder.

In tegenstelling tot de vrijheid die we in 1940 verloren, hadden we nu zelf gekozen voor inperking van onze vrijheid. Toch wel even een verschil. Daarom vinden sommigen de vergelijking van beide situaties niet zo passen. Ik begrijp dat wel, maar is het verschil zo groot? De laarzen die toen ons grondgebied binnen marcheerden kon je zien en horen. Het virus was onzichtbaar en kwam op kousenvoeten. Maar het was in beide gevallen een overval en in beide gevallen waren we aanvankelijk machteloos en zeker niet in staat het onheil op eigen kracht af te wenden. Proberen te overleven was de meest elementaire reactie. Lees hier verder.

Zoals gewoonlijk naar Buitenhof gekeken. En zoals altijd pik je er toch wat van mee. En je vergeet even dat je bijna jarig bent en dat als je niet oplet je nog niet jarig bent. Twee niet onbekwame economen, Coen Teulings, voormalig directeur van het CPB, van en Lex Hoogduin, voormalig directeur van De Nederlandse Bank, die het tamelijk oneens waren over belangrijke economische vraagstukken samenhangend met de coronacrisis. De laatste erg ongerust over de oplopende staatsschuld, de eerste die waarschuwde dat we niet dezelfde lijn moeten kiezen als bij de vorige (banken)crisis: staatsschuld ten koste van alles en iedereen zo snel mogelijk omlaag brengen. Lees hier verder.

In 1990 vierde de algemene studentenvereniging Cleopatra haar eerste lustrum. In het kader daarvan werd op 4 december 1990 een symposium georganiseerd onder de titel "De toekomst is al begonnen". Het thema van het symposium hadden de studenten ontleend aan een boek dat ik in 1982 samen met mijn TNO-collega's Piet Smith en Maarten Matthijssen schreef. Een voorzichtige toekomstverkenning met de titel "1990 is vandaag begonnen". Lees hier verder.

Ik kan jullie helaas niet veel wijzer maken over de corona-crisis. Ik heb er niet voor geleerd. Maar het houdt me natuurlijk wel bezig. Corona komt uit het latijn en betekent krans of bloemenkroon. Ik moest eraan denken toen ik onze koning het volk hoorde toespreken. De overwinnende veldheer paradeerde in het oude Rome met een corona op het hoofd. Olympische kampioenen kregen ook zo'n overwinnaarskrans op het hoofd. Corona heeft ook de betekenis van menigte. Als we dat alles op deze tijd projecteren, bekruipt mij een bevreemdend gevoel. Geen parades, geen menigtes, geen Olympische Spelen. Een bestaansverduistering. Lees hier verder.

Korte sketsjes vol humor met in de hoofdrollen de Bolleman en madam Moisa. Lees hier verder.

Ik erken zonder moeite dat ook mijn welvaart en mijn welzijn mede is bepaald door geld en door de slimme omgang daarmee. Geld is een sublieme uitvinding. En het waren Hollanders die er als eersten een nieuwe wereld mee schiepen: de wereld van het kapitalisme. Met geld kon je geld verdienen. Strijdig met het middeleeuwse christendom en met de Islam, maar de Reformatie kwam ook op dit punt met een nieuwe uitleg van de Heilige Schrift. Het succes van het kapitalisme wordt langzamerhand wereldwijd erkend. Ideaal is het niet, maar iets beters hebben we ook nog niet kunnen verzinnen. En toch broeit er wat. Inderdaad de aarde waar we nog meer afhankelijk van zijn dan van het kapitaal. Komt er een andere Tijd? Komt er ander Geld? Ik vind dat iedereen het recht heeft om over Tijd en Geld mee te denken en te praten. Bij deze. Lees hier verder.

Dit stukje draag ik op aan Hanneke Granneman. Zij is de partner van mijn zwager Theo Eijzenbach, de broer van mijn vrouw Gemma. Hanneke heeft zich geheel belangeloos ingespannen om een tot nu toe vrijwel lege bladzijde uit deel 1 van mijn levensboek in te kleuren. De pagina die bestemd was voor mijn eerste en lang geleden verdwenen voorleesboekje. Lees hier verder.

Voor de kleintjes is de Kinderboekenweek de Voorleeskinderboekenweek. Ze moeten nog een paar stapjes zetten voordat ze dit woord zelfstandig kunnen ontcijferen. Of opa Dries in de klas van zijn kleindochtertje wilde voorlezen? Nou, reken maar. Hij is bijna net zo gek op voorlezen als op zijn kleindochtertje. Lees hier verder.

Wij willen ruimte en we willen erin. En wij willen iedereen ‘out there’ die het horen kan en horen wil, laten weten dat wij er ook nog zijn. De vraag is of dit wel zo verstandig is. Zijn we misschien niet iets te naïef? Mogen we er zomaar vanuit gaan dat buitenaardse intelligenties Extra-Terrestrial Intelligence, ETI), want daar hebben we het over, als ze maar intelligent genoeg zijn, ons wel aardig zullen vinden? Een stoeltje zullen bijschuiven aan de grote ETI-tafel? Of is dat ETI-tafeltje een tafeltje voor een vrijgezel die graag op zichzelf blijft, aan zichzelf genoeg heeft, of misschien zelfs wel bang is dat anderen (aliens) net zo bang en/of kwaadaardig zijn als hijzelf? Misschien niet het risico wil lopen een vijand aan tafel te krijgen. Dit zijn vragen waar we in dit artikel tegenaan zullen lopen. Een van degenen die beroemd werd met een dergelijke vraag, was Enrico Fermi. Waarom hij wel en al die anderen niet? Wat zeker meegespeeld heeft is de status van Fermi. Een befaamd fysicus en nobelprijswinnaar. Lees hier verder.

De toenemende zorg omtrent de toestand in de wereld schept een vruchtbaar klimaat. Voor het ontluiken van doem- en eindtijdgevoelens wel te verstaan. Siberië in brand, een windhoos door Amsterdam en een stalkende reuzenteek. De VS en China in oorlog, Rusland dat oprukt met een trollenleger, de rente onder nul, Afrika op drift, en veel te dik als het nieuwe dun, kortom, een gouden tijd voor de leveranciers van slaappillen, antidepressiva, lachgas en vleesvervangers. De ideeën van Richard Gott III over waarschijnlijkheidsuitspraken. Lees hier verder.

Ik zal jullie nu nog niet vervelen met de aanleiding, maar op een bepaald moment begon zich een nieuw, zeker voor mij nogal dissident, thema op te dringen: Geld. Intellectueel en emotioneel van een geheel andere orde, bijna van een andere planeet. Ik prijs (excusez le mot) me nogal gelukkig dat het niet in mijn aard ligt om me overdreven druk te maken over geldkwesties. Niet omdat ik hem breed kon en kan laten hangen, overdreven welgesteld ben ik niet, maar ik ben ook niet veeleisend. Drang naar rijkdom ken ik niet. Ik heb het goed. Wij hebben het goed. Je zou me tevreden kunnen noemen. Genoeg is genoeg en als het volgend jaar iets meer genoeg is dan zal ik me daar vol dankbaarheid bij neerleggen. Lees hier verder.

Wij doen ons ontbijtje buiten en ik heb een extra deur open gezet zodat ik buiten koolhydraatarm mijn favoriete radioprogramma van de zondagochtend kan volgen: OVT. Er zit, zoals gewoonlijk weer veel WO II in het programma. DDay komt eraan, Market Garden volgt. Lees hier verder.

Op 13 mei 2019 overleed Doris Day. Zij was 97 jaar oud en ik moest tot mijn grote schaamte bekennen dat dit bericht voor mij als een grote verrassing kwam. In mijn verzameling onbereikbare jeugdliefdes was zij een topstuk. Ik weet nog goed hoe het begon: met een plaatje bij de klapkauwgom. Haar bijzondere levensgeschiedensi. Lees hier verder.

Laat je niks wijs maken. Oorlog is nooit ver weg. Is het geen hete oorlog dan wel een koude. Clausewitz meende dat diplomatie niets anders was dan de voortzetting van een oorlog met andere middelen. Een andere Clausewitz vergeleek het Eurovisie Songfestival met een oorlog die met andere middelen wordt uitgevochten. Rinus Michels deed een duit in het zelfde zakje met zijn uitspraak dat voetbal oorlog is. Lees hier verder.

Zo nu en dan gebeurt er iets sensationeels in het voetbal. We gaan enkele daarvan na: beroemde wedstrijden, spelers, maar ook de sensatie die ooit SV Nootdorp 7, mijn team, zijn toeschouwers bood. Het waren er nooit veel, maar het waren wel fijnproevers. Lees hier verder.

Een uitgebreide versie van een artikel dat in 2005 verscheen in het reünistenblad van de Utrechtse studentenvereniging Veritas. Het jaar van de bevrijding, van mijn geboorte, van de geboortegolf, Hilversum na de bevrijding, de Canadezen en de Canadese oorlogsbruiden. Lees hier verder.

De jaren vijftig waren de jaren van het spruitje. Espunt ontkent het niet maar geeft deze beperkte zienswijze toch wat meer vet op de karige botten. Lees hier verder.

Het leven van een medemens is een wonderlijk mengsel van herinneringen, beelden, ervaringen, emoties, verrassingen en geheimen. Op 21 oktober 2019 waren wij bijeen in crematorium De Nieuwe Noorder aan de Buikslotermeerdijk Amsterdam-Noord om afscheid te nemen van Willem de Vries. Voor mij een bijzondere medereünist van onze studentenvereniging C.S. Veritas. Lees hier verder.

Deze tekst is een bewerking van een artikel dat ik in 2011 schreef voor het blad van de Veritasreünisten. De Arabische Lente was op dat moment nog pril en vol beloftes. Dat het allemaal zou kunnen eindigen in een Arabische Winter was bijna onvoorstelbaar. Maar het ging mij in 2011 niet om de Arabische Lente, eerder om de Praagse Lente en eigenlijk om de Hongaarse Herfst. Met de aantekening dat de Hongaren voor die herfst ook nog een tijdje van de lente hebben geproefd. De tijd namelijk dat Hongaarse voetballers de wereld lieten genieten van een soort wondervoetbal. Uiteindelijk bleken het zonder uitzondering jaargetijdes vol hoop die eindigden in een zwart gat. Lees hier verder.

Van het avontuur dat ik hieronder zal beschrijven, herinner ik me slechts flarden. Ik moest eerlijk gezegd een beetje smokkelen om er nog iets leesbaars van te maken, maar het is te mooi om het zomaar aan de vergetelheid prijs te geven. Dat was overigens al bijna gebeurd omdat het allemaal al zo lang geleden is. We gaan het hebben over het naspel in 1968. Het hoofdspel werd in 1967 gespeeld. Lees hier verder.

De aanleiding voor dit verhaal is tweeledig. Een bezoek aan de oude studentenstad Heidelberg en een bezoek aan mijn oude studentenvereniging Veritas in Utrecht. Verbindend element de Bussumse historicus Adrianus Clemens Johannes de Vrankrijker. En dat alles onder het wat weemoedige motto: Studentenjaren gaan voorbij, voorbij studentenweelde. Weelde? Ja, maar wel achteraf. Lees hier verder.

In 1939, een jaar vol oorlogsdreiging en mobilisatie, vierde Veritas haar vijftigjarig bestaan. Albert Smulders, dan vijfdejaars student geneeskunde, maakte deel uit van de gewichtige Commissie van het Gedenkboek, waar verder deel van uitmaakten: C.J. Verheijen, J.A.J. de Leeuw, P. Meulemeester en mej. E.J.H. Tak. Op het daarvoor bestemde moment mocht Albert een ingebonden exemplaar van het boek aan de Praeses Collegii aanbieden. Het bleek het enige exemplaar te zijn, sterker nog, van de 300 bladzijden waren er 270 blanco. Een wat pijnlijke situatie en het is dan ook niet verwonderlijk dat de Commissie het lid Smulders, als de retorisch meest begaafde, naar voren had geschoven om dit toch wat genante varkentje te wassen. In het wel goed gevulde jubileumboek Quid est Veritas uit 1989 wordt daarover het volgende opgemerkt: Lees hier verder.

Interview met Jan Veldhuis, praeses van Veritas toen ik in 1963 aankwam, later voorzitter van het College van Bestuur van de Universiteit Utrecht toen ik daar al lang en breed vertrokken was. Lees hier verder.

Herinneringen aan studentenfeesten in de jaren zestig. Lees hier verder.

Espunt staat stil bij de positie van Sint Nicolaas en bij zijn eigen ervaringen met de Goedheiligman. De tekst stamt uit 2003. Lees hier verder

Herinneringen aan de Mooi Weer Spelen 1996, met het knipogedicht. Lees hier verder.

De jaren zestig, voor de babyboomers een magische periode. Ook voor latere generaties. De vraag is wel of de beoordeling gelijkluidend is. Lees hier verder.

Als opa en oma van jonge kinderen, tevens meewerkend voorwerp, krijg je zo nu en dan een bonus voor goed gedrag. Dat houdt je op de been. Enkele dagen geleden was de bonus een kerstviering met kerstspel. Jan van zes had een belangrijke bijrol, Lieke van drie moet nog even wachten. Volgend jaar zal ze de Barbarakerk in Bunnik versteld doen staan. Na Jan en Lieke komen wat meer grote-mensenaspecten aan bod met de kathedraal van Orvieto als ankerpunt. Lees hier verder.

Ik mag er niet vanuit gaan dat de naam Cor Bruijn nog veel bellen doet rinkelen bij mijn lezers. Daarom eerst maar even zijn vermelding op Wikipedia. Die luidt als volgt:

“Cornelis Pieter (Cor) Bruijn (Wormerveer, 17 mei 1883 – Hilversum, 16 november 1978) was een Nederlandse schrijver van voornamelijk streekromans en kinderboeken. Zijn bekendste boek is Sil de Strandjutter, dat verscheen in 1940. Het boek is door Willy van Hemert bewerkt tot een tv-serie, die in 1976 werd uitgezonden door de NCRV.”

We voegen daaraan toe dat Cor Bruijn op de eerste plaats een bevlogen en vernieuwende onderwijsman was die past in het rijtje Jan Ligthart, Theo Thijssen en Kees Boeke.Lees hier verder.

In 1965 bereikte mijn Veritijnse carrière een voorlopig hoogtepunt. De gemeenschap van Veritijnen en Veritijnsen gaf te kennen het zeer op prijs te stellen als ik de organisatie van de Veritas Dies in 1966 op me wilde nemen. De verjaardag van onze vereniging, die met beperkte middelen maar wel op de meest creatieve wijze uitgesmeerd diende te worden tot een feestweek. In dit geval geval de week van 23 mei 1966. De 77ste dies natalis van het Collegium Studiosorum Veritas te Utrecht. Hier enkele herinneringen aan een bijzondere gebeurtenis.

1930 was in een aantal opzichten voor de astronomie een bijzonder jaar. Zeker voor de Amerikaanse astronomie. In 1930 hadden de VS de leiding genomen in de astronomie. De apotheose van een ontwikkeling die in de tweede helft van de 19 de eeuw was begonnen. Een ontwikkeling waarin onder meer de beschikbaarheid van superieure hulpmiddelen (met name enorme telescopen) een sleutelrol speelde. De financiering daarvan kwam overigens van vermogende industriëlen die hun (morele) reputatie wilden veiligstellen. Het grote succes van de astronomie gaf de Amerikanen het zelfvertrouwen dat hen na de Tweede Wereldoorlog uiteindelijk op vrijwel alle onderdelen van de natuurwetenschappen aan de wereldtop bracht. Europa had het nakijken, maar, het moet gezegd, vooral de laatste decennia is Europa in de astronomie terug op het hoogste niveau. Lees hier verder.

In Leeuwarden kwam deze zomer een reus boven water, gehuld in een duikerspak. Dat was wel even schrikken. Het was er duidelijk eentje van de buitencategorie. Acht meter. Hij stond niet zomaar, een, twee, drie op het droge. Zoals bij veel reuzen moest ook deze reus een handje geholpen worden. Met een hijskraan. Een beschouwing over de reus van Rotterdam en zijn lotgenoten. Lees hier verder.

De Amerikaanse antropoloog David Graeber, een wetenschapper met een zeer linkse, zeg maar anarchistische signatuur, heeft mij geprikkeld. Hij lanceerde onlangs (mei 2018) een boekwerk met de provocerende titel: Bullshit Jobs. Ook de arbeidshistorie van Espunt langs de bullshitmaatlat gelegd. Lees hier verder.

Emancipatie en feminisme. Hoe gelijk zijn mannen en vrouwen? Lees hier verder

Korte beschouwing over een leven vol ouderschap. Lees hier verder.

In november 1952 trokeen grote groep Veritijnen vanuit Utrecht naar Delft. Aanleiding was de bezorgdheid over het groeiende materialisme in de maatschappij waar volgens de Utrechtse studenten de Delftse TH een bedenkelijke rol in speelde. Doel was de zustervereniging Sanctus Vergilius in Delft (Virgiel) op haar plichten in deze te wijzen. Lees hier verder.

Een warm weekend in Speuld. 15 juli 2018. En toch gebeurt er van alles. Los en vast. Van Sil de Strandjutter tot Tsaar Nicolaas II. Lees hier verder.

Kernchemici maken nieuwe zware atoomsoorten door atoomkernen op elkaar te schieten. Ergens in een zee van zeer instabiele, superzware kernen moet een eiland van relatief stabiele elementen liggen. De onderzoekers geloven dat ze in de buurt komen. Lees hier verder.

Verwaarlozen wij het geheugen? Lees hier verder.

Het Sint Janskerkhof in Laren, de processie en het drama van mijn zusje Lilian. Lees hier verder.

De eerste paddenstoelavonturen zijn weer gepasseerd.   Lees hier verder.

Belevenissen op de Mariahoeve in Putten en Erve  IJzerman in Wapenveld. Plekken waar de klok al lang geleden stopte met tikken. Lees hier verder.

We waren even weg. In het bos. Daar is het nu erg mooi. En er is van alles te beleven, bijvoorbeeld 's avonds als je rustig zit te lezen en er plotseling hard op het raam wordt getikt. Schrik. Want dat gebeurt nooit. We hebben wel buren maar die tikken nooit 's avonds op het raam. Het bleken uit de koers geraakte meikevers te zijn. Knoerten van kevers die gelukkig niet bijten, steken of schoppen. De volgende dag heb ik er een terug gevonden die had een enorme bult op zijn koppantser, maar hij had het raam tikken overleefd. Lees hier verder.

Op 30 maart 2013 overleed mijn moeder. Zij is 95   geworden. Ik wil graag iets over haar leven vertellen. Het was op een   bijzondere manier speciaal. Lees verder.

Mijn muziekhelden afgebeeld op de zeewering van Santa Cruz. Lees verder.

Op 8 januari 2013 overleed Leon Povel, als regisseur van de hoorspelserie Sprong in het heelal voor mij onvergetelijk. Later leerde ik zijn zoon Stijn Povel goed kennen. Lees hier verder.

Wij leven in 2012 en dus weten wij veel. Heel veel. Je hoeft ons niks wijs te maken. Wij geloven niet in sprookjes. Dat zeggen mensen als je voorzichtig vertelt dat er misschien kabouters bij jou in het bos wonen. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven maar ja, ik heb wel iets vreemds gezien. En ik vind dat jullie dat moeten weten want anders beginnen jullie straks te zeuren: ‘Waarom wist ik dat niet? Waarom heb je dat niet eerder verteld?’ Wil je echt weten wat ik heb ontdekt dan moet je hier verder lezen.

Wij, Gemma en ik, zijn in het gelukkige bezit van een soort boshutje. Het staat ergens op de Veluwe in de buurt van Garderen. Wij zijn allebei stadskinderen. Het bos is voor ons nog altijd vreemd gebied.  Lees verder.

 Zwerg is een bijzondere titel, dat hoef ik   jullie niet te vertellen. We hebben al eerder gezien hoe Zwergen opduiken in   de buurt van spookhuizen op kermissen. Wie het boek gelezen heeft weet hoe   het zit. maar afgelopen maandag stond ik zelf toch ook weer even te kijken. Lees verder.

Het moest een keer gebeuren. Je kunt een nerd   misschien lang pesten maar op een gegeven moment is het over. Dan volgt de   verschrikkelijke wraak. En vaak op een onverwachte wijze. Lees  verder.

Gemma en ik zijn gisterenavond teruggekomen van twee weken Speuld waar we een kleine houten datsja hebben in het Speulder- en Sprielderbos. Een hutje om te schrijven, te lezen, te wandelen, te … We   hebben er zelfs in het holst van de nacht op de Ermelose hei gestaan om naar de Perseïden te kijken. Ieder jaar rond 15 augustus regent het ruimtestof. We kwamen wensen te kort! Lees verder.

Of ze bestaan weten we niet, maar als ze bestaan zijn ze waarschijnlijk uit op eigen voordeel. De Extraterrestrials. Lees verder.

 Wie iets wil weten over de historie van de   popmuziek kan het beste even op de site van Harry   Knipschild kijken. Goeie kans dat hij daar vindt wat hij zoekt. En   zo niet, dan vindt hij wel iets dat hij niet zocht maar dat minstens zo   interessant blijkt te zijn. Harry is een levende popencyclopedie. Heb je je wel eens afgevraagd waar popprofessor Leo Blokhuis zijn informatie vandaan haalt? Je raadt het al. Ook Leo klopt regelmatig aan bij Harry Knipschild.  Lees verder.

 Onderstaande noodkreet kwam ik bij toeval weer tegen. Geen eigen creatie, maar wel zo leuk.  Lees  verder.

 Gevraagd naar zijn mooiste jeugdboek noemde   Jeff Bezos het boek A Wrinkle in Time van Madeleine  L'Engle. Het boek verscheen in 1962 en vierde dit jaar (2012) zijn vijftigste   verjaardag. Na een heel moeizaam begin is het uitgegroeid tot een bestseller   waarvan er wereldwijd nu zo’n tien miljoen exemplaren zijn verkocht.  Lees verder.

 Tijd is een raadsel. Misschien een illusie. De   afgelopen periode liep ik telkens opnieuw tegen vragen op die met tijd te   maken hebben. Steeds weer de tijd als veelkleurig maar ook ongrijpbaar   fenomeen. Ik ga wat van mijn gedachten en vragen met jullie delen. Misschien   komen we samen een klein stapje verder. Lees verder.

 Ze is bekend geworden onder de schuilnaam  Genie. Een hulpeloos kind, meisje, vrouw, verstrikt in de wrede spinsels van het noodlot. Ik kwam Genie (weer) tegen bij het opruimen van een map oude krantenknipsels. Een bericht uit De Volkskrant van 12 februari 1994 met als kop: Het verkeerde proefkonijn. Lees verder.

 Op donderdag 19 juli 2002 stonden Gemma en ik   op het Baafsplein voor de Sint Baafskathedraal in Gent. Terwijl ik met een   scheef oog in de gaten hield wat er op een groot podium gebeurde, een   omvangrijk jeugdorkest was aan het oefenen voor hun optreden in het begin van   de avond, bekeek ik tegelijkertijd de reportage van de laatste grote   Pyreneeënetappe op een groot beeldscherm naast het podium. Lees verder.

 Toeval en onvermijdelijkheid. Het is de titel van een boek van de Franse biochemicus en Nobelprijswinnaar Jacques Monod. (Oorspronkelijk: Le hasard et la nécessité, 1971).
  Monod beschrijft hoe de evolutie door het toeval wordt gedreven (toevallige   veranderingen in de genetische eigenschappen van een individu), maar hoe   tegelijkertijd allerlei selectiemechanismen ervoor zorgen dat de ontwikkeling   van soorten een doelgericht karakter lijkt te hebben.  Lees verder.

 Dit praatje is meer een aankondiging van   enkele buitengewoon leuke en leerzame videootjes. Het draait allemaal om het Higgs-boson.   Degenen die dit lezen, zullen er zeker van gehoord hebben. Met de rest van de   wereld kan ik hier niet zoveel.  Lees verder.

 We hebben in de vorige afleveringen iets verteld over atoomsoorten, vaak elementen genoemd, over hun voorkomen in de natuur en over de wijze waarop ze zijn gevormd. In dit laatste deel kijken we naar de vraag of de 92 elementen uit het klassieke Periodiek Systeem het hele verhaal vertellen of dat er nog andere elementen bestaan. Of kunnen bestaan. Lees verder.

 In deze aflevering kijken we naar het   voorkomen en de vorming van de atoomsooorten in de natuur. Lees verder.

 In dit praatje gaan we wat nader in op de vraag wat we precies bedoelen met atoomsoorten en waarin ze met elkaar verschillen.  Lees verder.

 Hoeveel verschillende soorten atomen zijn er bekend en hoeveel zijn er in theorie mogelijk? Een recente artikel in Nature prikkelde me om wat over atomen en atoomsoorten te posten. In dit eerste deel gaan we terug naar de jaren vijftig, de tijd dat mijn jeugdige belangstelling voor dit onderwerp werd gewekt. Lees verder.

 Deze tekst is gebaseerd op een interessante blog  van Paul Graham uit februari 2003. Paul Graham is een schrijver, programmeur en investeerder. Hij stopt geld in nieuwe, veelbelovende bedrijfjes. Paul schreef onder meer een paar boeken over computeronderwerpen. Hij promoveerde aan Harvard University (een top-universiteit) en bekwaamde zich als schilder (hij studeerde onder andere aan de kunstacademie van Florence).  En hij maakt er geen geheim van dat veel mensen hem als een nerd beschouwen.  Lees verder.

 Als je, zoals ik, al jong geïnteresseerd bent in atomen en melkwegen is de kans groot dat je vroeg of laat een nerd tegenkomt. Het is zelfs niet uitgesloten dat je op een bepaald moment tot de  ontdekking komt dat je er eigenlijk zelf een bent. Lees verder.

 Nerd wordt steeds meer een geuzennaam. Daarom is het misschien aardig om eens na te gaan waar dat eigenaardige woord vandaan komt.  Lees verder.

 Goudvis Gerrie gaat de uitslagen van de komende EK-wedstrijden voorspellen.  Het moest er een keer van komen want het is al geruime tijd bekend dat goudvissen iets met voetballen hebben.  En voorspellen doen ze graag, dat zit in hun Chinese aard.  Lees verder.

 We gaan het zittenblijven afschaffen en het zakken voor het eindexamen opvoeren. Twee opvallende berichten die voor mijn gevoel wel iets met elkaar te maken hebben. Zittenblijven kost de staat te veel en van waardeloze diploma's worden we ook niet beter. Lees verder.

 Ik vind taal leuk. Als ik in de auto zit, begint er soms in mijn brein van alles te zoemen. Dat is niet gevaarlijk want mijn vrouw stuurt en zorgt dat we veilig van A naar B komen. En nog   belangrijker: van B naar A, omdat er in B vaak een borrel of een biertje geschonken wordt. Ik kan dan een slok nemen, zij blijft nuchter. Lees verder.

 Hemelvaartsdag hield hoogleraar Theoretische Natuurkunde Robert Dijkgraaf een spectaculair tv-college over de kosmos en over de grote vragen van het leven: hoe is het allemaal begonnen, hoe heeft het zich ontwikkeld en hoe zal het eindigen, met ons en de wereld? Misschien voor ons stervelingen wel de allerbelangrijkste vraag: wat heeft het allemaal te betekenen, werd door Dijkgraaf niet aangestipt. Maar goed, hij had ook maar drie kwartier. Lees verder.

 Zelfs aan de paardenbloem valt lol te beleven. Maar je moet er wel wat moeite voor willen doen. Lees verder.

 Op YouTube is een fascinerend filmpje   opgedoken dat laat zien hoe Europa tussen het jaar 1000 en het jaar 2000   veranderde. De levensloop van een continent, geschreven in bloed en vuur. Een   abstract, levend kunstwerk vol hel en verdoemenis. Je komt ogen te kort als   je de geografische veranderingen wil volgen. Met name de geleidelijke   verbrokkeling van wat nu Duitsland heet, is opvallend. En Italië viel ook aan   gruzelementen. Let ook eens op grote rijken zoals Polen en Hongarije. En op   lotgevallen van de Islam in Spanje en de Balkan.
  
Een boeiende registratie die in veel opzichten te denken geeft. Juist in deze tijd waarin een periode van relatieve stabiliteit in ons werelddeel ten einde  dreigt te komen. We kunnen ons eigenlijk niet voorstellen dat de primitieve  toestanden van de afgelopen 1000 jaar terug kunnen keren. Ik vrees dat da   meer een kwestie is van gebrek aan fantasie. Want laten we eerlijk zijn,  hebben we de afgelopen 50 jaar nu echt getoond dat we als mensheid naar een   hoger beschavingsniveau zijn opgeschoven? De biologische evolutie werkt in   ieder geval niet zo snel. En van de culturele evolutie weten we nog niet zo veel.  Lees verder.

 Eindelijk weer een weekje in mijn boshutje. Om   te schrijven en te genieten. Dat is bijna hetzelfde. De laurier heeft de late   vorst niet overleefd en de kastanje lijkt me wat minder vol dan anders, maar   de meesjes hebben de winter doorstaan. Dat wil zeggen, sommige meesjes. Lees verder.

 Ik moest vandaag in Utrecht zijn. Ik zit in een werkgroep van oud-TNO-ers die zich bezighouden met de historie van TNO. TNO bestaat dit jaar 80 jaar en er is in al die jaren heel veel gebeurd bij TNO. Zelf kwam ik in 1977 bij de club als wetenschapsvoorlichter. Mijn kantoor was toen in Den Haag. Ik eindigde mijn loopbaan in Delft. Het was toen 2009.  Lees verder.

 Een tijdje geleden vroeg een goede kennis van me of ik het leuk vond om voor te lezen tijdens een soort paasmarkt op het landgoed Zuylenstein in Amerongen. Het was op 1 april dus ik vroeg even bedenktijd. Het is toch een aparte datum. Maar het was geen flauwe grap dus zei ik ja. Mijn goede kennis had gul geïnvesteerd in aandelen Zwerg en dan moet je ook eens wat terug willen doen. Lees verder.