Zelfs aan de paardenbloem valt lol te   beleven. maar je moet er wel wat moeite voor willen doen. De combinatie paardenbloem - moeite doen is me op zich niet vreemd. Ik besteed een aanzienlijk deel van mijn vrije tijd aan het verwijderen van   paardenbloemen uit de kieren tussen de tegels en uit het gras. Vooral in het kleine gazonnetje bij mijn schrijfhutje wekt de hardnekkige stoorzender grote agressiviteit bij mij op. Als we na enige tijd weer   eens in het bos neerstrijken, zoals vandaag, kom ik pas tot rust als ik de gazonterrorist radicaal heb uitgeroeid. Ik doe dat zonder bestrijdingsmiddelen. Met een soort kartelmes probeer ik de plant zo   diep mogelijk in zijn penwortel te raken en hem dan als een   gazontandarts, na een halve draai met het mes, uit het gras te verwijderen.

Ik weet al heel lang dat het op zijn best een Sisyphusklus is, geen winnaars. Het zij zo. Maar vandaag is er toch iets gebeurd in mijn relatie met de paardenbloem. Zolang ik een gazonnetje bezit dat permanent moet vechten tegen boze krachten, zoals de paardenbloem, maar ook het mos, de woelmuis en de merel, zal het nooit vriendschap worden tussen mij en de paardenbloem. Maar de relatie is vandaag wel verdiept. En de reden was dat er een miniluchttransportmiddel langs zweefde dat mijn aandacht trok en mijn bewondering opwekte. Een subtiel zwevertje dat een paardenbloemzaadje vervoerde, zeer waarschijnlijk richting mijn gazon, maar zo fraai en fragiel dat mijn bewondering het won van mijn moordzucht. Sterker nog, ik liet me inspireren door dit natuurverschijnseltje en besloot het op camera vast te leggen.

De beelden die ik uiteindelijk goed genoeg vond, staan hiernaast.  De beelden 1 en 2  laten de pluizebolletjes zien 3 is totstandgekomen nadat  enkele pluisjes op mijn trui waren geland. Beeld 4 is curieus: een lieveheersbeestje dat liever lui dan moe is. Zomerzotheid.

Het laatste plaatje is curieus maar speelde wel mee toen ik ineens met  een nieuwe blik naar de paardenbloem ging kijken. Toen ik het nietige   pluisje langs zag komen moest ik denken aan vroege ideeën over de verspreiding van mini-sensoren. Het was Kris Pister die eind jaren   negentig met ideeën kwam voor het ontwikkelen en toepassen van kleine sensortjes die als korrels uitgestrooid zouden kunnen worden, bijvoorbeeld in het grensgebied tussen Mexico en de VS. Met dit 'smart dust' (intelligent stof) zou een groot gebied beveiligd kunnen worden tegen illegale grensoverschrijdingen. Door toepassing van   paardenbloemtechnologie zouden de sensortjes verspreid kunnen worden.