En daar in de grote zaal van Gooiland zag je ze dan allemaal in levende lijve: de helden van de radio. Van Eddie ben ik niet helemaal zeker maar in ieder geval Annie. En ook die andere Annie, Annie Palmen, vaak samen optredend met Max van Praag en begeleid door een showorkest zoals The Ramblers o.l.v. Theo Uden Masman. Max was de broer van Ajaxman Jaap van Praag. Hij runde later een bekende platenzaak in Utrecht waar ik in mijn studententijd, na lang sparen, wel eens een LP kocht. En dan natuurlijk de grote grappenmakers en aanelkaarpraters die zich in die tijd conferencier lieten noemen: mannen als Cees de Lange en ook wel Kees Schilperoort. Kunstfluiter (op de vingers) en imitator Jan Zijdel niet te vergeten, nota bene zoon van een collega van mijn vader, goochelaars, acrobaten, duo’s op de accordeon of de mondharmonica. Het kon niet op. Na afloop duizelde het me. Wat een feest (der herkenning). Misschien nog aardig om te vermelden dat mijn vader ook in Excelsior, het fanfarecorps van de politie, tamboereerde. In die hoedanigheid moest hij soms de genodigden van het AVRO-programma “De Bonte Dinsdagavondtrein” (waarin al die sterren ook optraden) op het station Hilversum afhalen en in optocht begeleiden naar de AVRO-studio op de ’s Gravelandseweg. Excelsior verving dan de Philipsfanfare als die om een of andere reden verhinderd was.
Hoe zag zo’n feestavond eruit? Ik prijs me gelukkig dat ik op internet op de naam Jan Hof stuitte. Jan Hof schetst in zijn boek “En dan nu uw aandacht voor….” uit 2001 een mooi en waarheidsgetrouw plaatje van zo’n jaren-vijftig personeelsfeest met helden van de radio en de varieté-wereld. Hieronder zijn tekst in cursief.
Geroezemoes. Een zaal die volloopt. Leden van de feestcommissie die druk met elkaar overleggen. Een gesloten toneelgordijn, waarachter de artiesten schuilgaan die het die avond moeten maken en van wie een enkeling probeert ongezien een taxerende blik in de zaal te werpen.
Volle bak? Inspirerend.
Voor het toneel staan met witte lakens bedekte schragen of aan elkaar geschoven tafels, waarop een feestelijke uitstalling van de prijzen voor de tombola.
Aanvangstijd. Meestal wat later dan op het programma vermeld vanwege het streekgebonden ‘kwartiertje’ doven de zaallichten en verlicht de centrale spot het middenstuk van het toneelgordijn, waarvoor de microfoon staat opgesteld die de openingswoorden van de voorzitter, die vanuit de zaal of vanachter het doek tevoorschijn komt, moet versterken. Na een paar tikken tegen de microfoon of met een ‘ hallooo’ testend of-ie het doet, heet de voorzitter iedereen hartelijk welkom, in het bijzonder de speciale genodigden en de artiesten die het programma zullen verzorgen. En allen, die zich het vuur uit de sloffen hebben gelopen om deze avond te organiseren, alvast bedankend voor hun harde werken. Ook wijst hij nog op de door de plaatselijke middenstand gul geschonken prijzen, en vraagt aandacht voor de tombola, waarvan de lootjesverkoop mede dient om de kosten van het straks te genieten dure programma te dekken. Na de toespraak laat de voorzitter de algehele leiding over aan de conferencier van de avond en verdwijnt van het toneel.
Er klinkt pianomuziek achter het doek, dat langzaam wordt opengetrokken en het toneel vrijgeeft, waarop de conferencier zijn entree kan maken.
Een paar toepasselijke inleidende woorden, wat goed geplaatste moppen en dan: ‘om even lekker in de stemming te komen, dames en heren, uw zeer gewaardeerde aandacht voor het tweetal met de rappe vingers, het van de radio bekende accordeonduo …! Ontvangt u hen met een hartelijk applaus!’
De standaardopening van een feestavond met een standaardverloop: het accordeonduo als openbreker en dan een aantal andere nummers, de jongleur, de acrobaten, de ster-vocalist(e), de imitator, de muzikale clown, een schets, een zangduo, een Hawaii- of cowboyensemble en ter afsluiting van het programma voor de pauze de humorist-conferencier met een praatje en een liedje.
En dan na de pauze met hier en daar een kleine wijziging de blauwdruk van het programma ervoor, want de artiesten kwamen meestal twee keer op.
Dat was het waar het voor de Nederlandse variété-artiesten jarenlang met de nodige variaties om draaide.
(Einde citaat)
Eddies in soorten
Er waren in de hoogtijdagen van Eddy Christiani een paar andere Eddy’s die publieke bekendheid genoten. Zo was daar Mister Ed, een paard dat kon praten maar niet kon zingen. Een andere grootheid was Eddie Constantine die eerder geschnabbeld had als zanger in nachtclubs maar uiteindelijk bekend werd als de harde, koele, detective Lemmy Caution in films naar de boeken van Peter Cheyney. Maar geen van beiden kon in de schaduw staan van onze Hollandse held. Ook latere Eddies zoals Ed van Thijn, Ed Nijpels en Ed van Westerlo verbleken bij zijn stralende verschijning. Alleen Eddie PG komt in de buurt. Maar zij allen misten het zangtalent en vooral het gitaartalent.
Op de bejaardenzender Radio 5 staat een korte, ongedateerde biografie van Eddy Christiani die afsluit met: De ondertussen 89-jarige Christiani treedt nog altijd op. “Ik voel me meer gitarist dan zanger,” zegt Eddy, die net is gestart met een nieuwe theatertournee. Dat was dus zijn afscheidstournee. Met dergelijke internetberichten moet je altijd goed opletten. Het onderhavige bericht stamt blijkbaar uit 2007 en is nooit meer geupdate. Eddy stopte in 2007 en overleed op 24 oktober 2016. Hij werd 98 jaar.
De voorspelling komt uit
