Op een zeker moment kwam er een dame van middelbare leeftijd frontaal op mij afgestapt. Zij had een missie, zoveel was duidelijk. Met een licht Duits accent kwam zij direct ter zake. Hoe lang ik nog naast de ingang van de Jumbo dacht te blijven zitten?
De achtergrond van haar vraag was me onmiddellijk helder. Zij was natuurlijk van plan naar huis te bellen waar ze haar man met de kleinkinderen had achtergelaten. Of hij maar zo snel mogelijk naar het winkelcentrum wilde komen want daar had ze de Sint ontdekt. Hoe je het ook wendt of keert, je bent toch een ster.
Het spijt mij mevrouw, ik had hier eigenlijk al weg moeten zijn. Zo gauw we de sleutels van de auto gevonden hebben, zijn we vertrokken. Zij toonde begrip, zwaaide nog een keer en verdween toen uit mijn vluchtige bestaan.
Groots onthaal
Onze entree in het gezellige en gelukkig ook overdekte winkelcentrum aan het Planciusplantsoen was majestueus. Ouders en kinderen begroetten ons uitbundig en vol verwachting klopten de harten en hartjes. Het kleine winkelcentrum voelde dat er iets bijzonders te gebeuren stond. Even mocht het genieten van de status van magisch centrum van Voorschoten en omgeving. We waren met een stevige groep. De Sint was in gezelschap van vier groot formaat Pieten uit het grote blik en vier klein formaat Pieten uit het kleine blik.
In een jolige bui noem ik de kleine donderkoppies soms mijn grietepietjes. Ze doen het goed, maar zo’n lange middag op één plek, dat is toch nog een opgave voor ze. Ze zijn nog erg speels. Maar daar heeft de Jumbo natuurlijk geen boodschap aan. Vijf uur is vijf uur en niet half vijf. Op het eind van de middag liet ik ze maar even mijtermikken. Vinden ze leuk. Ik moet dan stil zitten met de mijter iets naar voren. Proberen ze er overtollige cadeautjes in te mikken. Ze weten dat ze alleen met babyknuffels mogen gooien. Landde er toch weer een pak hondenbrokken van de dierenspeciaalzaak aan de overkant op mijn oude schedel. Het was gelijk gebeurd met het mijtermikken.
Waar zijn de sleutels?
Zo zat ik op het eind van de middag dus wat te mijmeren naast de ingang van de Jumbo. Zo nu en dan werd ik opgeschrikt door opgewonden geluiden uit de dierenspeciaalzaak aan de overkant. Het was me daar toch een toestand, dat wil je niet weten. Pieten die in paniek door de zaak renden, dieren die van de leg raakten of hun wintervacht afwierpen. Chaos. Ik begreep het wel. De stuurpiet was zijn autosleutels kwijt, de grietepietjes wilden naar huis, en eerlijk gezegd was ik ook wel toe aan een kleine hartversterking. Stuurpiet had, naar zijn zeggen, de sleutels ter bewaring afgegeven bij de dierenspeciaalzaak. De directie van de dierenspeciaalzaak wist van niets maar was niet te beroerd om te helpen bij het verbouwen van hun eigen winkel. Zelfs de net ingevlogen dwergpython werd voorzichtig gevisiteerd om te achterhalen of hij een sleutelbos met hanger had doorgeslikt. Hoorde ik later.
