Goeroegehalte
Mijn bezoekjes aan YouTube openen regelmatig nieuwe werelden voor mij. Soms zelfs werelden die ooit geopend waren maar in de loop van de jaren sluipenderwijs op slot zijn gegaan. Niets van gemerkt en vaak niet eens gemist. Door alle beslommernissen raak je blijkbaar wel eens een wereldje kwijt. Zo liep ik onlangs op YouTube tegen een wijze man aan met een hoge G2-waarde (goeroegehalte). Exotisch en grijs, vooral zijn lange baard. De rust en beheersing die hij mij vanaf het scherm toe straalde, voelde als bijtanken van mijn aura. Het was mij direct helder dat ik hem een kans moest geven. Niet gelijk wegklikken omdat ik eigenlijk op zoek was naar een verstandige YouTuber die mij van mijn hunchback af kon helpen. Op mijn leeftijd? Na zoveel fysieke achteloosheid? Juist op mijn leeftijd!
Ik ben nog steeds grenzeloos geboeid door de wereldruimte en alles wat daarin groeit en bloeit. Maar ik krijg al een tijdje mijn hoofd niet meer omhoog en dat is slecht voor mijn band met de hemel. Juist nu er dagelijks nieuwe ontdekkingen worden gedaan die de hoogmoedige boodschap van Friedrich Nietzsche als zou God nu eindelijk zijn overleden, lijken te logenstraffen. Zou er dan toch een kern van waarheid zitten in het gerucht dat er een korte maar krachtige correspondentie heeft plaatsgevonden tussen God en Nietzsche waarvan een afschrift is teruggevonden op de muur van een toilet in een kroeg in Bayreuth? Lang stond daar in een wat wankel handschrift geschreven: God is dood. Nietzsche. Opvallend kort na het overlijden van laatstgenoemde stond in een heldere stijl onder: Nietzsche is dood. God.
Hoe het ook zij, mijn voorover gebogen houding is sterk Aarde gericht. Nu is de Aarde op zich een briljant stukje kosmische inventiviteit, maar van een studie met alleen stoeptegels als object is nog nooit iemand beter geworden. Het hooguit een heupbrekende valpartij te voorkomen als er weer eens ergens een tegel is geligd.
Het is misschien aardig om hier te vermelden dat in de begintijd van de serieuze astronomie de sterrenkundigen nog wel eens zelf door hun steeds groter wordende telescopen moesten, of wilden kijken. Een hard bestaan, boven op een kale berg en 24 uur per dag nachtvorst. Om het nog een beetje vol te houden hadden deze pioniers soms een aangebouwde stretcher ter beschikking zodat ze hun werk liggend konden doen.
Dat comfort is mij helaas niet gegund. Mijn hoofd moet in mijn nek en dat is een probleem. Ik kan net over het dak van de achterburen heen kijken. Net genoeg voor ouwejaarsavond, Ik heb ooit een spiegeltje gebruikt. Via een spiegeltje op tafel omhoog kijken, maar dat was ook niet ideaal. Ik raakte meestal snel de weg aan het uitspansel kwijt.
YouTube is een klassiek voorbeeld van een moderne, high-tech dienst die steeds meer van je te weten komt en daarmee zijn voordeel doet. Je bent wat aan het rondneuzen in de wereld van de bultruggen en je loopt blind in de gretige armen van de aan YouTube gekoppelde dienstverleners die je graag van je stijve nek willen verlossen, maar helaas niet altijd op een lijn zitten. Erger nog, je wordt intussen scherp in de gaten gehouden door een algoritme dat binnen de kortste keren door heeft in welke prak je nog meer geïnteresseerd bent. Want je moet zo lang mogelijk blijven hangen. Elke paar minuten komt er immers een advertentiefilmpje langs en daar leeft het slimste deel van de mensheid van.
YouTube pakt uit om je in te pakken. Het algoritme komt zo nu en dan aanzetten met een nieuw filmpje over een verwant onderwerp dat hem/haar/het passend lijkt bij mijn persoonlijke profiel: een krakende zoeker die het einde voelt naderen. En die en passant wel wat extra fitheid kan gebruiken. En dan kan het zomaar gebeuren dat er een grijze goeroe verschijnt, die niets met kromme ruggen heeft maar wel uitstraalt dat hij de dood al lang geleden heeft overwonnen. En als hij dan toch een keer opnieuw moet beginnen omdat dat nu eenmaal bij zijn geloof in de wedergeboorte hoort, dan graag wel weer even fit als bij de vorige wedergeboorte. Met kromme ruggen en stijve nekken heeft hij helemaal niets.
Een van de dingen waar fitte kinderen goed in zijn, is ongeremd hurken. Ik herinnerde het me uit mijn eigen jeugd. Ik was er behoorlijk goed in. Wij konden uren op onze hurken zitten. Buiten, op de stoep of op een veldje. Een driezitsbuitenbank was in mijn jeugd nog in geen velden of wegen te bekennen. En binnen waren we alleen bij slecht weer, om te eten en om te slapen.
Er zijn culturen waar ze het nog steeds met weinig zitcomfort moeten doen. Waar ze hurkend de dag doorkomen. Kinderen baren, een potje koken, afwassen, ontlasten en onder het roddelen een jointje roken, het gaat allemaal vlotter in gehurkte houding. Tot het moment dat ze vanuit hun diepe hurk niet meer omhoog komen. Zeg maar het moment dat de wedergeboorte intreedt. Ik krijg de indruk dat deze mensen weliswaar na verloop van tijd al hun tanden en kiezen, op twee na, missen maar dat ze het opvallend lang volhouden op hun hurken en altijd vrolijk zijn. Dit alles komt ons decadente westerlingen nogal primitief voor. Wij zijn zelfs het tijdperk van het gemakkelijk zitten al voorbij. We zijn het Pasja-tijdperk binnengezakt. Liggend. Ik heb onlangs het onuitsprekelijke genoegen gesmaakt om in onze spiksplinternieuwe Pathe superbioscoop liggend de mooie film Oppenheimer te beleven. Hoezo, hurken?
Hurken is een vergeetwoord geworden. Dat het niet goed ging met mijn hurkvaardigheden had ik natuurlijk al veel eerder kunnen opmerken. Ik herinnerde me plotseling weer dat ik tijdens mijn ontgroening, precies zestig jaar geleden, al meer moeite had met het zogenaamde kikkeren dan me lief was. Ik werd daar weinig empathisch op gewezen door de aanwezige ouderejaars die, om voor mij onbegrijpelijke redenen, hun lekkere biertjes liever over mij in mijn rol als gemankeerde kikker heen kieperden dan er zelf van te genieten. Er was zelfs een dispuut Kikker dat in dit verband een zeer verspillend gedrag liet zien. Later kwam het allemaal wel weer goed. Op mijn achttiende was ik eigenlijk functioneel uitgehurkt. En nergens in de samenleving was er enige aandrang om deze oude levenshouding nieuw leven in te blazen. Ook kleuters zitten tegenwoordig op hun eigen kunststofmeubeltjes.
Voor mij kwam de kennismaking met de oude, wijze goeroe nog maar net op tijd. Gevraagd naar een simpele oefening die hem gezond hield en die ons kijkers ook gezond kon houden, aarzelde hij geen moment: de deep squat. Ik moest nog even googelen wat hij daarmee bedoelde, want hij deed het niet voor. De deep squat, 21 keer. Als dat niet lukt 14 keer, als dat niet lukt 7 keer, als dat niet lukt, lekker op de bank gaan liggen en relaxed wachten op de wedergeboorte. Wel mooi om te ervaren hoe zo’n goeroe denkt in heilige getallen, 7 en 3. Alle goede dingen bestaan uit drie en zeven hoort bij de Dag des Heren. De deep squat is de diepe hurk. Dat gaat niet vanzelf. Het hurken niet. Laat staan het op eigen kracht opstaan. De eerste paar keren rolde ik als een tuimelaartje achterover wat mijn kinderen en kleinkinderen nogal hilarisch vonden. Liever gezegd: ze rolden solidair van de driezitsbank van het lachen. De basale vaardigheden om de diepe hurk, en het vloeiend daaruit opstijgen, elegant en effectief uit te voeren moest ik van de grond af opbouwen. Ik zit sinds kort op het level 3x7 zonder tuimelen en dat alleen al geeft me een kick. Vanaf de bank bereiken mij nu steeds vaker geluiden die een zekere bewondering verraden. Mijn kleinzoon spreekt al grinnikend van opa's laatste kunstje: Squat GPT.
