Kleine jongen, kleine snoek
We stopten op een zandweg langs de Negende Wijk, in de buurt van Ravenswoud. Ome Marten, de broer van mijn moeder, zat achter het stuur. Samen met opa bestierde hij de Veeverloskundige Praktijk. Het leek me een heerlijk bestaan.
Ik kende in Hilversum alleen maar mannen die iedere dag naar de fabriek of naar kantoor moesten. En mijn opa kon gewoon gaan vissen als het weer het toeliet. En ook als het weer het niet toeliet. Veeverloskundige, het leek me wel wat. Ik ging graag mee naar de boeren. Alleen dat castreren vond ik eng. Dat ging wel erg ruig. Zo ruig dat ik op een zeker moment het ontzag voor opa overwon en vroeg of die biggetjes geen pijn hadden. Of het niet verdoofd moest worden. Waarop opa zei: ‘Dat verdoven doet net zoveel pijn. Als je het snel doet en het mes is scherp dan zijn ze het zo vergeten.’
Bij nader inzien zat daar wel wat in. Even een gil die door merg en been ging als de testikeltjes werden losgekoppeld, maar vervolgens waren ze er er als de kippen bij om dezelfde testikeltjes, door mijn opa gul uitgestrooid, met smaak en tevreden knorrend naar binnen te werken.
Anderzijds wist ik hoe het voelde als er daaronder iets mis ging. Bij het voetballen kwam er wel eens een bal van Gijs Tabak op je ballen. Dat heette ‘een zakkie blauw’ naar een in die jaren bekend wasmiddel bestaande uit blauwe korrels in een plastic zakje. In die wrede jaren vijftig moest het spel dan even worden stil gelegd. Niet om het slachtoffer te behandelen maar omdat alle spelers in een deuk lagen. Een door zijn zakkie blauw, de rest van het lachen.
De regen kwam nog steeds met bakken naar beneden. ‘Best snoekenweer,’ volgens opa die zijn loophengel gereed maakte en een klein witvisje aan een grote haak priemde. Ik moest onwillekeurig even aan die biggetjes denken. Voordat hij zijn hengel uitwierp, was ik al doorweekt. Snoekenweer.
Ik kroop onder de groene Canadese legerponcho van mijn vader, in Hilversum achtergelaten door Tony, of Walter, in ieder geval van een van onze bevrijders die bij mijn oma wat gezelligheid zochten en ook kregen. Mijn oma uit Hilversum wel te verstaan. De oma die niets met vissen had, maar wel een zwak had voor vissers omdat onder de apostelen enkele vissers voorkwamen.
Mijn vader stond wat moeilijk op de steile helling van de Negende Wijk met een klein hengeltje en een haakje waar hij met veel moeite een worm omheen had geschoven. ‘Ze werken vandaag niet erg mee,’ hield hij zich groot. Het ging hem erom ook een beetje het snoekgevoel te krijgen. Want als de snoek joeg, dan ook de baars. En de baars joeg op pier.
Ik viste wel eens en de gebruikelijke handelingen waren me wel bekend. Maar wat opa deed was nieuw. Opa liep met een joekel van een hengel langs de vaart en trok zo het kleine witvisje door het water. Een beetje zoals ik zelf zwemles had gekregen. Zo nu en dan haalde hij het visje op, bekeek het en smeet het vervolgens weer ver het water in. Bijna tot aan het riet aan de overkant. Volgens mijn vader moest je zo nu en dan even kijken of zo’n aasvisje, zo noemde hij dat, nog leefde. De snoek hield nu eenmaal van vers. Ik wist niet dat mijn vader verstand had van aasvisjes.
