Kort verhaal uit 2010. Bewerkt. Inzending voor een schrijfwedstrijd met als opdracht: het woord schelpenzand moest erin voorkomen.
15 maart 2018
De thuisfluiter
Het begon allemaal nog redelijk beheerst. Moniek deed duidelijk haar best om een snelle explosie te voorkomen. Uit liefde of boosaardigheid, dat was me niet direct duidelijk. Uiteraard hoopte ik het eerste, maar helemaal gerust was ik er niet op. Haar eerste vraag kon ook het begin van een langzame marteling zijn. Ik koos voor de weg van de onschuld en de kinderlijke vertedering.
“Heb je schelpenzand meegenomen?” klonk het vanuit de kamer. Moniek had onmiskenbaar mijn binnenkomst opgemerkt. Al was het maar door de plof van mijn voetbaltas op de mat van de keukendeur. Wat kon ik anders? Met het hele zooitje naar binnen stappen om mijn liefste daar zonder schelpenzand te begroeten leek me ook geen goede basis voor de rest van de zaterdagavond. En gelijk doorlopen naar boven om de plunje bij de wasmachine in een emmer te storten, zou zeker geen olie op de golven betekenen. Trouwens, het was allemaal nog schoon. Niet uit de tas geweest. Daarom antwoordde ik vanaf de mat, volkomen naturel omdat ik in dit geval de waarheid sprak:
“Shit. Vergeten. Wat ben ik toch een sukkel.”
“Ik heb het je nog zo gezegd: vergeet het nou niet. Dat kreng fluit niet meer omdat ie tot aan zijn knieën in zijn eigen drek staat. Je zou gelijk na de wedstrijd langs ‘De Beestenboel’ gaan.”
Uit de snijdende articulatie leidde ik af dat de beschaafde, inleidende fase nu wel zo’n beetje voorbij was.
“Hoe laat is het eigenlijk?” probeerde ik nog om mezelf wat lucht te gunnen, terwijl ik voorzichtig de kamer betrad. Moniek zat met haar rug naar de deur en met de Linda op schoot.
“Wat dacht je zelf?”
“Krijg nou een lekke badmuts! Is het al half zeven?”
“Ja, het is al half zeven en doe me één lol: stop met dat lollige toontje. Daar ben ik nu al misselijk van, Herman. En dan moet de zaterdagavond nog beginnen.”
“Is er vanavond nog wat leuks op tv?”
“Wat dacht je van Studio Sport? Wil je niet even terugzien wat je vanmiddag hebt gepresteerd?”
“Toe nou, Moniek. Maak het nou niet erger dan het is. Zoveel later dan vorige week ben ik nou toch ook weer niet?”
Ik had gelijk spijt van deze onhandige opmerking.
“Herman, ik zal proberen je bij je eigen naam te noemen, lullll. Dat schelpenzand gaat dus niet meer lukken. Dat kun je wel vergeten. Die toko is dicht. Daar gaat het om. Je wordt bedankt. Weer een week wachten. Staat dat kreng straks tot zijn cloaca in zijn eigen drek. Weet je nog? Je wilde er prijzen mee verdienen. Ja, ja. Jij kijkt er niet naar om. Die hele parkiet interesseert je geen reet.”
“Dat moet je niet zeggen, Moniek. In het begin heb ik hem best wel aandacht gegeven. Maar jij weet ook dat ie de baard in zijn keel kreeg. Zijn geluid werd steeds lager. Daar win je geen prijzen mee. Weet je nog dat ik heb voorgesteld om zijn amandelen te laten knippen. Maar dat vond jij weer onzin. Weet je nog? Wat denk je, zou ik niet even achterom kunnen? Even kloppen. Is dat zo gek? Ze doen voor een goeie klant vast wel open. Toch?”
“Ik help het je hopen. Weet je wat jíj doet? …..Bekijk het maar. Bedenk maar wat. Trouwens, je doet niet anders. Maar stop asjeblieft met dat neppe theater. Pijn in mijn nek krijg ik ervan……Ik zit hier eerste rij, Herman. Pijn in mijn nek. Waar niet in. Trouwens, hoe laat was die wedstrijd eigenlijk afgelopen?”
“Ik ga nu eerst even schelpenzand halen, goed?”
“Goed? Goed? Nee natuurlijk niet. Helemaal niet goed. Ik wil eerst weten hoe laat die wedstrijd afgelopen was.”
“Weet je Moniek. Gedoe. Elke week wat anders. Vorige week was iemand de shirtjes vergeten, weet je nog. Nou hadden we weer geen scheidsrechter. Zo’n vijfde elftal laten ze maar een beetje aanklooien. Gek word je ervan. Als ik nu niet gelijk ga is die toko zo dicht.”
“Die toko is dicht Herman. Ga daar nu maar vanuit. Misschien kun je met een ramkraak nog een zak schelpenzand te pakken krijgen. Maar als jullie geen scheidsrechter hadden, dan had je toch weer heel snel thuis kunnen zijn? Of zie ik dat verkeerd? Had je een vrachtwagen vol schelpenzand kunnen halen. En maar heen en weer rijden. Dan was je pas echt een goeie klant geweest.”
“Lieve Moniek, blijf nou even redelijk.”
“Ik doe niet anders, Herman. Ik ben de redelijkheid zelf? Ik wil alleen even weten hoe laat die wedstrijd was afgelopen? HOE LAATTT?”
“Ik zei toch dat we geen scheidsrechter hadden. Weet je wat je dan krijgt?”
“Geen flauw idee. Vertel! Ik kan niet wachten.”
“Luister goed. Dan begrijp je het. Als je geen scheidsrechter hebt, liefste, dan moet je er één gaan zoeken.”
“Och god. Dat meen je niet!”
“Even serieus. Heb jij wel eens een scheidsrechter gezocht?”
“Ik zou werkelijk niet weten waar je die moet zoeken”.
“Precies. Dat is dus precies de makke. Dat gaat dus niet vanzelf. Ze zijn bijna uitgestorven. De paar die nog leven zijn ondergedoken. Wie heeft er tegenwoordig nog zin om te fluiten?”
“Een parkiet misschien? Als ie tenminste op tijd schoon schelpenzand krijgt.”
“Ja, leuk hoor. Je zult het niet geloven, maar uiteindelijk hebben we Bertussie zo ver gekregen.”
“Bertussie?”
“Ja. We moesten toch wat.”
“Bertussie? Die mongool?”
“Ho eens even, Moniek. Nou niet zo grof. Je mag mij een lul noemen, maar van Bertussie moet je afblijven. Bertussie is geen mongool maar een licht geval van Down. Hij voetbalt zelf ook. En hij spaart alles van Dirk Kuijt.”
“En die Bertussie heeft gefloten?”
“Dat ging echt niet vanzelf. Eerst wilde hij natuurlijk niet. Toen kreeg Wim een briljante ingeving.”
