Kort verhaal, 25 juni 2018
Hanako, de rode karper
Nootdorp 2017. Op de hoek van het Oosteinde en de Meidoornlaan is een kunstmatige waterval gecreëerd. Ouderdom maakte een ingrijpende renovatie noodzakelijk zoals op de afbeelding is te zien. De cascade bevindt zich links. De modder hoort bij het delta-karakter van dit gebied.
De website van onze kringloopwinkel (waar ik voorzitter van ben) is zwaar verouderd. We zijn al een tijdje bezig met de bouw van een nieuwe website, al is het maar om te zorgen dat onze boodschappen ook op de kleine schermpjes van mobieltjes goed leesbaar zijn. Met onleesbare boodschappen gaan we de oorlog niet winnen. Als voorbeeld misschien niet zo geslaagd omdat onleesbare boodschappen in tijden van oorlog heel nuttig kunnen zijn, maar de boodschap zal duidelijk zijn. Overigens bouwen we de website niet zelf, daar hebben we een deskundige voor die alles afweet van websites bouwen. Vanochtend hadden we een afspraak om te zien hoever we waren.
Deze inleiding zou de indruk kunnen wekken dat we het over websites gaan hebben. Dat is niet de bedoeling. Ik wil het eigenlijk over wet sites hebben, meer in het bijzonder over mijn woonplaats Nootdorp. Als de temperatuur op aarde gaat stijgen en langzaam maar zeker de droogte zich over het aardoppervlak zal verspreiden, zal er een klein dorpje in Zuid-Holland zijn waar men moedig stand houdt, waar de schimmels zich terug hebben getrokken, waar nog modder te vinden is.
Droge voeten houden in Nootdorp gaat niet vanzelf. Aan de rand van de Rijn-Maasdelta, vlak voor het duinzand begint, is het al heel lang een drassige boel. Het is hier pompen of verzuipen. Slaan de pompen af dan staat het water hier al gauw drie meter hoog. Dan hou je het ook op de bovenverdieping niet droog en moet je dus met je waardevolle spulletjes naar de zolder. En als dat niet lukt, ga je naar de kelder.
Met dat vooruitzicht wandelde ik, dankbaar voor alle goede zorgen van het waterschap, naar mijn afspraak met Ton, de man van de website. Ik moest in de Dorpsstraat zijn. Ik koos de route langs het Oosteinde. Links van me een van de vaarten die voor de waterafvoer zorgt. Aan het einde van het voetpad passeerde ik de vertrouwde werkplekken van onze huisarts en onze tandarts. Op hun eigen speelveld ook belangrijk voor onze overlevingskansen.
Voorbij dit centrum van medische hoop kom je bij de hoek van het Oosteinde en de Meidoornlaan. Voor het verkeer geen al te lastige opgave. De bestrating van het Oosteinde gaat moeiteloos over in die van de Meidoornloon. En dat geldt ook als je van de andere kant komt. Daar is duidelijk over nagedacht. Er wordt vaak gemopperd op het bestuur van onze gemeente, zeker na de fusie met Pijnacker, en op het uitvoerend apparaat van de gemeente, zeker na de fusie met Pijnacker, maar hier had men de burger die de hoek om moest, niet aan zijn lot overgelaten. En dat mag ook wel eens gezegd worden anders wil er straks niemand meer voor ons de kooltjes uit het vuur halen.
Maar als het op straatniveau klopt hoeft dat nog niet te betekenen dat het ook op slootniveau lekker doorloopt. Sterker nog, dat is soms ook helemaal niet de bedoeling, zoals ook hier. Tussen de vaart langs het Oosteinde en de sloot langs de Meidoornlaan zit zeker een meter hoogteverschil, zo niet meer. En dat moet vooral zo blijven in verband met de droge voeten. Er is een functioneel watervalletje, een cascade, gemaakt die je kunt passeren via een voetgangersbruggetje. Daar is het afgelopen jaar hard aan gewerkt want de oude constructie begon gebreken te vertonen. Het gevolg was dat je twintig meter moest omlopen om via het volgende bruggetje over te steken. Maar sinds enige tijd is er een nieuwe cascade en een nieuw bruggetje wat twee keer twintig meter omlopen overbodig maakt. Opnieuw hulde voor ons bestuur.
