21 juli 2017. De nationale feestdag van België werd onder meer in Gent gevierd met het zingen van het Te Deum in de St. Baafskathedraal. Op de afbeelding de aankomst van vertegenwoordigers van de Belgische oud-militairen.
Het is kwart voor elf en we zijn op weg naar de Sint-Jacobskerk, de plek waar het in 1970 allemaal is begonnen met de “nieuwe” Gentse Feesten (de “oude” gaan terug tot 1843 en kwamen na de Tweede Wereldoorlog niet meer op gang). De Sint-Jacob is van oudsher, en dat is echt heel oud, een belangrijke pleisterplaats voor de pelgrims op weg naar Santiago de Compostella. Wij op onze beurt zijn op weg naar de Sint-Jacob voor een barokconcert dat om elf uur begint. Als snel worden we echter afgeleid zo niet overdonderd door de machtige klokken van een andere beroemde Gentse kerk, de Sint-Baafskathedraal (de kerk waar ze nog steeds een paar luiken van Het Lam Gods missen). Toch maar even kijken. Misschien een Gentse huwelijksmis of ander vertier.
Bij de ingang van de Baaf wordt het nieuwsgierige publiek op afstand gehouden door dranghekken. Dat is veelbelovend. We zien een stroom deftige lieden de kerk betreden, in veel gevallen gehuld in een gala-uniform. De bezoekers worden voor de deur welkom geheten door een rijzige grijze man die bij nadere beschouwing een priesterboord draagt. Grijsblauw, niet wit, en daarom weinig opvallend. De dienstknechten van de Moederkerk is het uitbundige publieke vlagvertoon wat vergaan. Dat zou de bisschop wel eens kunnen zijn, zeg ik tegen Gemma. Naast de vriendelijke boorddrager een barse, zwaarbewapende boordschutter.
Op hetzelfde moment marcheert er een dubbele rij vlaggendragers langs. In het voorbijgaan zie ik op de meeste vlaggen 1914-1918 staan. Passendale schiet het door mijn hoofd, precies 100 jaar geleden. Voor Passendale gold in 1917: gij zijt stof en tot stof zult gij wederkeren. Dat gold voor de 300.000 gesneuvelden in de modder rond het stadje, het gold ook voor Passendale zelf.
Als Roomse jongen voel ik me niet bezwaard om achteraan de stoet aan te sluiten. Knikken, fluister ik tegen Gemma als we in het kerkportaal tussen de daar opgestelde vlaggendragers de kerk betreden. Intussen hebben we begrepen dat het de Nationale Feestdag van België is (de dag waarop herdacht wordt dat Leopold van Saksen-Coburg-Gotha in 1831 als de allereerste koning der Belgen onder de naam Leopold I de eed aflegde. Op 21 juli wordt overal in Belgische kerken het Te Deum Laudamus gezongen: God, U loven wij; Heer, U prijzen wij.
In de Baaf neemt het beroemde koor Schola Cantorum Cantate Domino de zang, ingezet inderdaad door de bisschop die we voor de kerk al gespot hadden maar nu in vol ornaat, voor zijn rekening. Een mooi schouwspel dat we niet graag hadden willen missen. Stijlvol. Met allure. Ik wil niet beweren dat popgroepen die op allerlei plekken uit hefschroefvliegtuigen worden gedropt , niet ook inhoud kunnen geven aan een nationale feestdag. Maar het één hoeft het ander ook niet uit te sluiten. Na een half uurtje staan we weer buiten. De gala-uniformen spoeden zich naar hun sociëteiten, wij naar de Sint-Jacobskerk. Maar daar mogen we, terecht, niet meer in. Dat heeft ook met stijl te maken. Nog even en dan gaat het soundchecken op de podia naast de Baaf en naast de Sint-Jacob weer beginnen.
Na afloop van het Te Deum koop ik een zakje onafgeweekte postzegels in een zegel- en muntenwinkeltje aan het Baafsplein. Voor Jan, mijn kleinzoon. Hij heeft nog geen idee waar postzegels voor dienen en ik ben er bijna van overtuigd dat ik hem met dit zakje “Hele Wereld” geen enkel plezier zal doen. Maar ik troost me met de gedachte dat iedereen recht heeft op een lichte dwangstoornis. Stoppen met roken is me ooit gelukt, maar zomaar een postzegelwinkeltje voorbij lopen voelt nog steeds niet goed. Zeker nu ze zeldzamer worden dan de zegels die er opgestapeld liggen en die zeer waarschijnlijk nooit meer van eigenaar zullen wisselen. Alleen al dat ongrijpbare pakhuiskarakter! Ontroerend. Er is in het kotje dat ik binnentreed plek voor één eigenaar en maximaal twee klanten. Ik vraag de eigenaar naar de prijs. Dat blijkt een probleem. Maar een loep hoort bij de standaarduitrusting. Hij richt zich op een miniem plakkertje waar inderdaad iets op staat. Maar zelfs met de loep blijft het raden. Dit is ook een vorm van straattheater, maar dan overdekt. Ik heb er thuis ook nog eveneen vergrootglas bij gepakt. Iets dat ook maar in de verte lijkt op acht euro heb ik niet kunnen ontdekken.
