Kort verhaal van woensdag 23 januari 2019
Winter
Het is exact 12.00 uur als ik deze regel inzet. 23 januari 2019. De winter is nu echt op gang gekomen. Als ik naar buiten kijk, is het wit. Een paar musjes proberen, pendelend tussen een vetbolletje en wat overgebleven witte rijst, hun brandstofvoorraad op peil te houden. Of dit winter genoeg is om de klimaatdiscussie te laten kantelen, blijft nog even de vraag.
Onderweg naar de zolder, naar mijn schrijvershol, had ik nog heel andere voornemens. Ik was vast van plan om een beschouwing over het verschijnsel "feest" in mijn studententijd op mijn website te zetten. Gisterenavond verzandde ik echter in een haperende internetverbinding. Niet ongebruikelijk maar daarom niet minder frustrerend. Bij ons gaat het ongeveer zo.
Evolutie
Beneden strooit een Experiaboxje met veel knipperlichtjes het WiFi-signaal rond. Dat signaal is niet al te sterk, wellicht om toekomstige schadeclaims van lijders aan hersenoedeem voor te zijn. De ether is sowieso zwaar verontreinigd met velden van het elektromagnetische type. Niet-ioniserende straling en dus hoopt men maar dat het allemaal geen kwaad kan. Kop in het zand is hier het parool. Daar is het stralingsvrij. Als er echt een probleem is, God moge het verhoeden, dan zal onze draadloze wereld zonder twijfel instorten. Als we geluk hebben keren we terug in de houtje-touwtjewereld van een halve eeuw geleden. Anders maar ook gezellig.
Blijft een feit dat er in de evolutie wel vaker afslagen zijn genomen die op dat moment voordeel opleverden en later fataal bleken. Maar de biologische evolutie heeft geen doel en geen plan. Het enige dat telt is het voortplan: wat beter voortplant, wint. Dat is alles. Dit zal sommigen van mijn lezers als muziek in de oren klinken. Helaas voor hen was de mens zelf ook een afslag en nog wel een heel bijzondere. Met de mens introduceerde de natuur, ongepland, onbedoeld, namelijk een nieuw fenomeen: doelen stellen en plannen maken gingen meedoen in de evolutie! Hoe vreemd kan het lopen! De mens dus, maar die is natuurlijk ook maar een stukje natuur. En die mens kan niet anders dan vooruitkijken, daar is ie groot mee geworden, ook als het gaat om voortplanten en de gevolgen daarvan. Dus, mannen, misschien iets te vroeg gejuicht?
Hoe het ook zij, onze WiFi heeft moeite met alle trappen in huis en komt uitgemergeld op zolder aan. Daarom op de overloop een tussenversterker geplaatst. Werkt. Maar niet altijd. Waarschijnlijk omdat de verdiepingen elkaar soms even niet kunnen luchten of zien. Verdiepingen hebben soms ook hun dag niet. En vooral niet als er ergens ver weg bij de KPN verkeerde bitjes het land in worden gestuurd.
Een beetje ongerust
Maar het leed lijkt nu, as we speak, weer even geleden en dus kan ik verder met mijn project dat gisterenavond op de overloop strandde. Het was gisteren trouwens toch al een vervelende dag, want weer een dag eerder had het programma Radar mijn echtgenote de stuipen op het lijf gejaagd met een item over het gebruik van fotomateriaal op internet. Een oude man, die op internet iets deed voor een ouderenclubje, was vreselijk de boot ingegaan met een foto die hij ergens had opgeduikeld om de ouwetjes te prikkelen. Dat had hem uiteindelijk 3500 euro gekost. Hij was nu stockoud en nog steeds aan het afbetalen.
Er opereren op internet premiejagers die leven van het opsporen van illegaal gebruikt fotomateriaal. Mijn echtgenote eiste dat ik alles van mijn site verwijderde wat ik niet zelf had geschoten. Dat was gisteren. En nu zullen de fans op verschillende plekken alleen nog bijschriften aantreffen die ooit bij foto’s hoorden. Ik heb ze als streamers een nieuwe identiteit gegeven. Maar ja, een mooie prent van Dolle Mina is weg en ook een actiefoto van Robert Jasper Grootveld bij het Lieverdje heb ik ijlings verwijderd. Ik vrees dat de Dolle Mina’s en ook de Dolle Antirookmagier dat niet leuk vinden.
Wat is er gebeurd, Espunt, dat we nu, ondanks alles, dit verhaal voorgeschoteld krijgen en niet de feesten in Utrecht? Ik heb daar geen antwoord op. Iets zette mij aan om eerst dit verhaal vast te leggen. Ik weet het moment nog. Gewoontegetrouw pakte ik mijn setje in blisters verpakte kauwgommetjes en merkte op dat er nog drie in zaten. Dat was alles. Dat zette even mijn wereld op zijn kop. Denk wat je ervan wilt denken maar geloof me. Zo is het gegaan.
Media over media over media
Voordat ik aan dit relaas begon, had ik er overigens al het nodige aan emoties opzitten. In de aanloop naar ons ontbijt luister ik doorgaans naar het programma Spraakmakers op NPO 1. Het aardige van dat programma is dat ze een item hebben waarin de rol van de media tegen het licht wordt gehouden. De conclusie is steevast dat onze maatschappij media-driven is. Waar of niet waar, de media bepalen waar wij ons druk over maken. Een medium dat informatie verspreidt waar niemand zich druk over maakt, zoals ik nu doe, is als een schrijver die al zijn werk direct in de open haard mietert. Dus niet eens in een prullenbak want dan kan het misschien nog door iemand gelezen worden.
Spraakmakers maakt zich druk over die media en doet daarmee precies hetzelfde als alle andere media. En dat is natuurlijk onvermijdelijk. Het is immers ook een medium. Anders hadden we een lelijke Russel-paradox aan de broek hangen. Zijn zij nou zo dom of ben ik nou zo slim? Het ging dit keer over een hedenavond uit te zenden documentaire (als er tussentijds niet iets heel ergs gebeurt natuurlijk) over een zekere Holleder waar de laatste tijd, naar het schijnt, nogal wat over te doen is. Een slechterik dus en daar kan ieder verheven medium zijn of haar verheven voordeel mee doen. Ik was even in de verleiding om achterdeel te schrijven omdat dat meestal nog net wat mediagenieker is. Als een soort toetje kwam er de casus achteraan van een zielig, net iets te dik blank jochie dat door geblurde klasgenootjes (kleur blur) eens lekker in elkaar werd getrapt. Uiteraard gefilmd door een beginnende mediamagnaat en vervolgens viral. De influencers van straks dus. Holleder zou wat mij betreft strafvermindering mogen krijgen als hij zich met het gedrag van deze getormenteerde zieltjes zou gaan bezighouden. Maar het zou me niet verbazen als hij in zijn jeugd zelf soortgelijke ervaringen heeft opgedaan. Maar de bottom line is natuurlijk dat het elitaire radioprogramma weer een paar vette minuten had gevuld met de meta-analyse: media over de media, maar wel met dezelfde intentie.
Internet of Things
Als ik dit aanhoor, heb ik al snel de neiging om een ander station op te zoeken. Probleem is dat ik daar een iPad en een App voor nodig heb. En de App meldt meestal dat hij geen verbinding kan krijgen met het apparaat dat voor het geluid moet zorgen. Dat apparaat heeft namelijk een eigen internetadres (het internet of things is ook bij ons gearriveerd) en dat verdwijnt soms, verandert soms of heeft geen zin. Ik heb geleerd om met de, gelukkig, bijgeleverde afstandsbediening het actuele internetadres van de multimedia receiver te achterhalen. Uiteindelijk lukt het dan allemaal wel weer, sterker nog, het is een van de weinige acties waarmee ik nog indruk kan maken op mijn echtgenote, sterker nog, het zou wel eens de stabiliteit van onze relatie kunnen vergroten omdat ze regelmatig verzucht dat ze verloren is als ze dit straks allemaal zelf moet doen. Niet zo’n sterk argument natuurlijk, maar dat zeg ik niet. Er zijn genoeg gezonde nerds die deze kunstjes beter beheersen dan ik. Maar misschien wil ze geen nerd (meer) en misschien valt het toch nog wel tegen met al die nerds. Want in dezelfde uitzending waarover ik eerder sprak, kwam ook het thema digitale vaardigheid nog even langs. En die houdt niet over. Ook bij de jeugd. Ik heb nog in Algol en Fortran geprogrammeerd en dat geeft toch een digitale kickstart die moeilijk meer is in te halen door jongere generaties. Een buizenversterker bouwen kunnen ze ook al niet meer.
100 cupjes
Met een heerlijk rustgevend barokmuziekje op de achtergrond wordt het ontbijt weer wat het moet zijn, een mooi begin van de nieuwe dag. Maar zoals bekend duurt zo’n begin nooit lang. En zeker een mooi begin is kwetsbaar. Terwijl ik mijn bakje volvette Piotti-yoghurt wegkauw, vraagt mijn echtgenote of ik een afdruk van de orderbestiging van Coolblue voor de bestelling van een nieuw espresso-apparaat, omdat de oude begon te lekken, wil opsturen naar de marketingafdeling van Nespresso. We kunnen daarmee voor 30 euro aan cupjes scoren. Honderd cupjes. We hebben gisteren ook al geprobeerd het daartoe te gebruiken digitale formuleer in te vullen. Daarin werd gevraagd naar een serienummer. We kwamen niet verder dan een batch lot number. Het serienummer moest volgens de toelichting 19 karakters hebben. Het batch lot number kwam niet verder dan tien. Maar iets beters hadden we niet. Maar zo simpel is het digitale leven nu ook weer niet. Dit nummer bleef rood in het invulvakje en het moest natuurlijk net zo groen worden als in de andere vakjes. We konden ook niet verder met de procedure. Uiteindelijk, de ochtend zat er al weer bijna op, toch maar gebeld naar Nespresso. Vriendelijk als altijd kregen wij te horen dat we niet op de doos maar onder het apparaat zelf moesten kijken. Omdat we het apparaat al hadden gebruikt, had omkeren nogal wat voeten in aarden en koffieprut op de vloer. Maar het bodemnummer had inderdaad 19 karakters. We waren op de goede weg. Nog even een foto van een bon erbij en de gewenste cupvarianten uitzoeken. Ook weer gebeurd.
Vanochtend aan het ontbijt meldde mijn echtgenote dat we de verkeerde bon hadden meegestuurd. Daar gingen we weer. Maar al strompelend leert men. Spraakmakers uit, barok aan en nieuw screenshot van een andere bon. Het eindresultaat is mij op dit moment niet bekend. Ik ging verder met een vervolg op het goede begin van de nieuw dag. De groene bak. Hadden we de vorige avond aan de weg moeten zetten. Grofstoffelijk, niks internet of things (maar hoe lang nog?). Of ik even wilde kijken of de bakken aan de weg al geleegd waren. Gelukkig had ik gisteren al een sneeuwvrij pad gecreëerd zodat ik veilig uit de voeten kon. De bakken waren al geleegd. We moeten nog 14 dagen met een bijna volle bak verder. Zonder tuinafval moet dat lukken. En nu ga ik snel het vorige project afronden. Jullie komen het wel tegen op de website. Het gaat over lang vervlogen tijden toen we net waren overgestapt van de dixieland naar de merseybeat. Allemaal analoog. Levend. Grijpbaar. Maar dat klinkt weer zo grofstoffelijk. Hoever was ik nou met die feesten uit de jaren zestig?
Espunt, 23 januari 2019
