Kort verhaal, 24 december 2017
Opa, mogen de gordijnen dicht?
‘Het begint al weer donker te worden, Joep. Je moeder zal nu wel vlug komen. Ik ben wel benieuwd of haar nieuwe vriend ook mee komt.’
Het gezicht van de jongen verstrakt. Even is het stil, dan zegt hij:
‘Maar opa, ze moet wel door al die sneeuw heen.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in, jongen. Hier in het bos komen geen sneeuwschuivers. Maar er rijdt ook niemand. Last van een file zal ze niet hebben. ’
‘Ze kan alleen niet zo hard.’
‘Daar heb jij weer gelijk in, Joep. We zullen het zien jongen. Ik zal eens wat licht maken. Dat leest wat makkelijker, vind je niet?’
De oude man staat op uit zijn oude leunstoel en schakelt wat schemerlampjes aan.
‘Bij ons gaat dat automatisch, opa.’
‘Hoezo automatisch?'
‘Nou, als het donker wordt, gaat bij ons de muur gloeien. Het plafond kan ook gloeien. En de vloerbedekking.’
‘Ik weet het. Ja, ja, sensoren, elektronisch behang. Maar je ziet het, op deze ouwerwetse manier gaat het ook nog steeds. En als we het koud krijgen, gaat er gewoon een stuk hout op het vuur.’ De oude man voegt de daad bij het woord en legt voorzichtig een blok eikenhout op de geblakerde resten van blokken die hun taak hebben volbracht. De jongen aan de andere kant van de haard heeft zijn boek op zijn schoot gelegd en kijkt geboeid toe. Dan zegt hij:
‘Opa?’
‘Ja kerel?’
‘Mogen de gordijnen dicht?’
‘Natuurlijk. Maar wil je niet zien hoeveel sneeuw er valt?’ De oude man loopt naar het raam. De jongen volgt hem, schoorvoetend, en pakt zijn hand. Het bos ziet er vreemd uit. De combinatie van invallende duisternis en gestaag vallende sneeuw zorgt voor een magisch decor. Juist nu. ‘Zie je dat?’ zegt de oude man, wijzend naar de buitenlantaarn, die een lichtende kegel op het sneeuwdek projecteert. ‘Elk vlokje landt heel voorzichtig op de vlokjes die al zijn neergekomen. Er valt er niet één aan diggelen. Bij de lantaarn zie je hoe ze uit de hemel omlaag komen dwarrelen. Het begint nu echt een flink pak te worden. Als dit zo doorgaat, kunnen we morgen een sneeuwhut bouwen, Joep. Wat dacht je daar van?’
‘Ik ga straks weer naar mijn eigen huis, opa. Dat heeft mama gezegd.’
‘Ach natuurlijk, dat is ook zo. Jammer. Maar misschien kun je vanavond niet meer weg door alle sneeuw. Dan moet je wel hier blijven. Kunnen we morgen toch nog samen een prachtige sneeuwhut maken. Een sneeuwburcht. Een iglo. Ideetje?’
De jongen schrikt maar zegt niks. Hij wil het plezier van zijn opa niet vergallen. Geweldig toch dat hij op zijn leeftijd nog zo enthousiast is. De oude man sjokt terug naar zijn stoel, gevolgd door zijn kleinzoon. Als ze weer op hun plek zitten, zegt hij:
‘Hoe vind je het boek, Joep? Helemaal voor jou van zolder gehaald. Uit een kist met een slot er op.’
‘Een mooi boek, opa. Maar ook wel een beetje raar. Het gaat echt over vroeger.’
‘Dat is juist leuk, toch? Nou zie je maar dat ik het niet bedacht heb. Sinterklaas heeft echt bestaan. Laat eens even zien, dat boekje?’
De jongen geeft het boekje aan zijn opa die er even in bladert. ‘Juist, hier heb ik het: 1975. Dit boekje is in 1975 gedrukt. Mag jij me vertellen hoe oud het is. Kun je dat uit je hoofd uitrekenen, Joep?’
‘Nee opa, dat vraag ik altijd aan Panco?’ zegt de jongen bijna terloops.
‘Vertel eens, wie is Panco?’
‘Dat is iets in huis. Panco weet alles.’
‘Ja, ja, intelligente huizen noemen ze dat tegenwoordig. Nou, dit huisje is nog van voor de oorlog. Het behang is hier gewoon dom papier. Een beetje geel van de open haard. En verstand ho maar. Geen intelligente folie zoals bij jullie thuis. Hier denkt het behang niet met je mee. O, nee, hier moet je nog zelf nadenken, jongen. Hoe vind je die?’
‘Heel raar, opa’. De jongen pakt het boek weer uit de tanige handen van zijn opa. Bovenop die handen zit een dun velletje met grote bruine vlekken. ‘Hoe oud is het boek, opa? Zeg eens?’
‘Nou vooruit dan maar. Bijna vijftig jaar, Joep. Dit boekje is nog van je vader geweest. Kijk maar, voorin. De oude man schudt bijna onzichtbaar zijn hoofd.
‘Voor Joost,’ leest de jongen. Hij kent hem van een fotootje. En toch mist hij hem. Hij slaat een bladzijde op met een fraaie afbeelding van de Sint in actie. ‘Zag de Sint er echt zo uit, opa?
‘Zeker weten. Hoe vind je het?’
‘Mega pipo.’
‘Wat is pipo, Joep?’
‘Raar.’
