Kort verhaal, 13 juli 2018
Was het een wezen? Was het een ding? Een beest? Niemand die het wist. Op een dag was het er. Breaking news. Misschien was het er al heel lang zonder dat iemand het had opgemerkt. En dat zou natuurlijk zo maar kunnen.
Was het aards? Was het buitenaards? Uit ons eigen zonnestelsel? Of van veel verder weg? Niemand wist het. En als iemand het wist, hield die iemand zich stil.
Was het iets primitiefs? Iets doms? Of was het intelligent? Hoe kom je daar achter?
En als het intelligent was, waar het op leek, wat kwam het dan doen? Ons helpen? Ons bedreigen? Vriendschap sluiten? De oorlog verklaren? Iets eisen? Iets aanbieden? Of had het niets met ons op? Was het niet geïnteresseerd in contact. Niemand die het wist.
Was het alleen of waren er meer?
De media speculeerden er op los. Alle echte deskundigen hadden zich intussen uitgesproken. Daar kon het volk dus niets mee. Nu was het de beurt aan de vrijdenkers. Het kon niet lang meer duren voor de gekken het podium zouden opeisen. En voordat die stil zouden vallen….
Siberië
Het fenomeen was bij toeval ontdekt op een afgelegen plek in Siberia. Een grote, gele klodder. Hoe schokkend kan het zijn? In doorsnee enkele meters en zeker een meter hoog. Een groepje wetenschappers die onderzoek deden naar de opwarming van de permafrost en naar de gevolgen daarvan, waren er op gestuit. Nadat ze van hun eerste verbazing waren bekomen, was een van hen, naar zij zeiden door het lot aangewezen, op het ding afgegaan om het van nabij te inspecteren.
Iedereen voelde een moeilijk verklaarbare angst,’ aldus de leider van de groep tijdens de persconferentie. ‘Niemand voelde zich geroepen. Toen hebben we het lot maar laten beslissen.’
Dat de angst niet geheel ongegrond was, werd al snel duidelijk. De beklagenswaardige die was aangewezen, naderde behoedzaam het gele gevaarte. Hij stak zijn hand uit om het te betasten. Het volgende moment was hij weg! Verzwolgen, zoals een amoebe zijn voedsel binnenhaalt. Maar dan heel veel sneller.
‘Het gebeurde in een flits,’ aldus de projectleider. ‘Even ging er een trilling door de gele massa, daarna was alles weer in rust. Alsof er niets was gebeurd.’
Die eerste kennismaking zette de zaak direct op scherp. De groep was het al snel eens dat het geen zin had zelf nog iets te ondernemen. Ze waren gewapend, met name om beren op afstand te houden. Maar al vlug bleek dat ze het met hun wapenuitrusting niet zouden redden. De leider van de groep had toestemming gegeven voor een testschot. De kogel verdween in het geel als was het ding van weideboter. Even was er weer de trilling, en daarna niets. Dit was duidelijk niet de manier om het ding onder controle te krijgen of uit te schakelen. Tijd om de autoriteiten van de semi-autonome republiek Siberia in te lichten.
Het Siberiaanse leger kreeg opdracht om klaarheid te brengen in dit raadsel en om de semi-staatsveiligheid te garanderen. Het leger kreeg niet alleen de opdracht maar ook de vrije hand. Het leidde tot verspreide internationale protesten van natuurbeschermers, biologen en vooral ook exo-biologen, die spraken van een nieuwe levensvorm, maar die protesten maakten vooralsnog geen indruk op de semi-autonome leiders. En al helemaal niet nadat remote sensing duidelijk had gemaakt dat er sprake was van meer gele klodders. Veel meer.
De eerste ervaringen hadden duidelijk gemaakt dat de klodders over bijzondere vermogens beschikten. Daarom besloot het Siberiaanse leger om er niet met de infanterie op af te gaan maar het fenomeen vanuit de lucht aan te pakken. Maar al snel kwamen ze erachter dat de conventionele benadering, bommen, niet werkte, zelfs contraproductief was. De gele gevaartes smulden ervan en je zag ze groeien. Een lelijke tegenvaller. Siberia beschikte niet over kernwapens. Gelukkig maar. Want je weet natuurlijk nooit waartoe een leger, dat zich in zijn camouflagehemd gezet voelt, in staat is. Kernwapens zouden, achteraf gezien, wel eens tot een ongekende escalatie hebben kunnen leiden. Ook een geboortegolf van nieuwe kloddertjes leek niet uitgesloten.
Maar chemische wapens had Siberia genoeg. Als semi-autonome republiek had men het verdrag van Genève dat de productie en het gebruik van chemische wapens verbiedt, nooit ondertekend. En niets kon ze er dan ook van weerhouden om het eens met een groot vat chloor te proberen. Het resultaat was allerminst indrukwekkend. Even was er op de plek waar het vat was neergekomen, een lichte verbleking te zien. Maar die trok snel bij en na een minuut of tien zag de belaagde klodder er weer fris en fruitig uit.
In de berichtgeving van de Siberiaanse regering begon nu bezorgdheid door te klinken. De bevelvoerende maarschalk werd vervangen, maar de manschappen hadden er geen vertrouwen meer in. Ze deserteerden op grote schaal met de mededeling dat het nu vrouwen en kinderen eerst was.
