We moesten niet alleen de bezetter trotseren, we waren zelfs zo moedig om onze helden Tromp en Piet Hein aan te roepen. In dat opzicht is het moderne leven wel wat zwaarder geworden. Al onze helden zijn intussen woke-kundig afgeserveerd, inclusief Ali B. Dat alles neemt niet weg dat na de totale wanhoop van een wereldoorlog de ruggen werden gerecht en met grote voortvarendheid aan de opbouw van een nieuw Nederland en een nieuwe wereldorde werd begonnen. De rechtvaardigheid had gewonnen, de totale vervoering bij de verschijning van de eerste bevrijders was onbeschrijfelijk.
Er is nog wel wat te vertellen over dit liedje. Het origineel is Bless ‘em all, een Amerikaans spotlied uit WO 1. Het stamt uit 1917 en werd gezongen door een zekere Fred Godfrey, pseudoniem van Llewellyn Williams (1880-1953) tijdens zijn legerdienst, weliswaar met afwijkende tekst: “Fuck ‘em all, the Long and the Short and the Tall” zong hij, en u begrijpt meteen dat geen enkele platenmaatschappij het aandurfde deze song uit te brengen.
Bij het uitbreken van WO II werd het lied opgevist en gefatsoeneerd door Jimmy Hughes en Frank Lake (pseudoniemen van James Lally en Frank Kerslake) als “Bless ‘em all”. Deze versie werd op plaat gezet door Georges Formby in 1940 en door Vera Lynn (1917-2020) , de “Sweetheart of the British Forces”. (Bron: Wikipedia)
Samen zingen is balsem voor de ziel en schept een band. Daarom doet Cheerio het ook zo goed in voetbalkringen waarin zoals bekend veel leed voorkomt. Zo zingen de jongens van de Bunnikside (FC Utrecht) de volgende variant:
Cheerio, Cheerio,
In Utreg Daar Zingen We Zo
Ajax Moet Dood En AZ Moet Kapot
En Zondag Dan Schoppen We Feynoord Verrot
Weer of geen weer, de lezer zal beamen dat dit oplucht. En laten we eerlijk zijn, op depressieve fans zit niemand te wachten. Zelfs de harde kern van Vitesse probeert er op eigen kracht bovenop te komen. Zonder Coach? Niet helemaal, dat kan natuurlijk ook niet. Ze hebben daar Marcel van Roosmalen, de wandelende depressie. Zijn verschijning geeft, o paradox, de dopamineproductie in zijn omgeving een enorme boost. Wat nou, treuren? Kijk naar Marcel, dat is pas treuren. We weten dat er uit een zwart gat niets kan ontsnappen, dus ook geen energie. Dat wil zeggen, positieve energie. Maar negatieve energie is een heel ander verhaal. Waarom dopamine zo sterk op negatieve energie reageert is niet bekend. Ik zie Boudewijn de Groot op de fiets met zijn zoontje Jimmy in het zitje aan het stuur, terwijl hij zingt: "Als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half dood." Maar als puntje bij paaltje kwam kon het nog erger: Jimmy later als zakenman.
Ik vroeg me af welke variant zou passen in onze tijd. Misschien iets als:
Cheerio, Cheerio
In Holland daar zingen we zo
Pech en veel zorgen, van de leg van verdriet
Op weg naar de hel, want daar regent het niet
Een feit is ook dat we eigenlijk gezegend zijn door onze geografische depressielocatie. Kijk gewoon eens even hoe de tuintjes er op dit moment bij liggen. Een groene weelde is het. Mij bekruipen soms sombere gedachten als ik me voorstel hoe we straks weer gemarteld worden door stabiele hogedrukgebieden die de thermometers opjagen richting permanente koortsklachten.
Ik moet eerlijk toegeven dat er op het punt van het machteloos afgeven op de weergoden toch wel iets wezenlijks is veranderd. We kunnen sinds kort schuldigen aanwijzen voor de ellendige weersomstandigheden. Wat dacht je van de “inhalige en niets ontziende oude witte man die het klimaat naar de kloten heeft geholpen”? Willens en wetens!! Een onvermijdelijke ijstijd, dat is niet leuk, dan moeten we samen aan de bak. Maar zo gauw het onheil vermijdbaar lijkt, of erger nog, een sterke geur van moedwilligheid verspreidt, wordt de beleving anders, slaat het chagrijn toe en ontstaat er een verlammende tweespalt. De op kousenvoeten binnensluipende klimaatramp vormt een levensgrote bedreiging voor onze bestaanszekerheid, en meer nog van komende generaties. Het is misschien wel de belangrijkste oorzaak van wanhoop en depressie bij jongeren. Velen zoeken vergetelheid in opwekkende en/of verdovende middelen, anderen zien geen uitweg meer en zakken weg in apathie. Enkelen komen in opstand. Er staat veel op het spel. Heel veel.
Gelukkige jeugd met veel depressies
Daarom maar gauw terug naar gelukkiger tijden. Naar mijn jeugd. Het was de tijd dat wij, vanuit Hilversum, jaarlijks twee weken gingen logeren bij mijn grootouders (van moeders kant) in Appelscha. Ik heb het over de jaren vijftig. Een prachtige omgeving, als je naar buiten kon. Vaak konden wij niet naar buiten. En let wel, er was nog geen tv of playstation, hooguit een radiootje. Mijn grootvader zette het kastje dagelijks om halfeen aan. Na de berichten voor de land- en tuinbouw, grotendeels handelend over de weersvoorspellingen en de prijzen van tochtige vaarzen, ging de knop om.
Opa’s passie was vissen. En als het dan weer eens dagenlang stortregende, dan stond hij dagenlang in de deuropening en kwam hij dagenlang zo om het uur door met zijn eigen weerbericht. Hij zag voortdurend opklaringen die niemand anders zag, en dat hield hem ongetwijfeld op de been. Het behoedde hem voor al te zwartgallige gedachten. Hij leefde permanent naar een hoogtepunt toe: ‘t is bijna droog, vissen!’. Onder bijna droge omstandigheden stonden wij dan uiteindelijk te kleumen en te verzuipen langs de kant van Negende Wiek. Ik realseerde me eens te meer dat vissen nooit last hadden van regen en dat het misschien wel heel vervelend voor ze was als ze bungelend aan een haakje uit dat heerlijke water werden getild.
In tijden van aanhoudende depressies vermaakten wij ons met het bekijken van de ingebonden jaargangen van het weekblad Panorama. De jaargangen van de eerste helft van de jaren vijftig. Ze hadden geen enkel geheim meer voor ons. We hadden ze, na enkele jaren aanhoudende depressies, geïnternaliseerd. Maar juist die vertrouwde plaatjes gaven ons kinderbestaan houvast. Kleine dingen waren voor ons vaak spannend genoeg.
Bladerend in de Panorama maar met een half oog gericht op weer een vlieg die de aantrekkingskracht van de vliegenstrip niet kon weerstaan. De strip hing aan het plafond naast de enige lamp in de kamer, een gloeikousje dat je moest aansteken en zeer frequent vervangen. De plakstrip (Vapona?) zag zwart van de vliegen die hun laatste landing er op hadden zitten. Je zou verwachten dat er een moment komt dat vrij rondvliegende vliegen tot de conclusie komen dat ze deze landingsstrip beter kunnen mijden. Maar zo’n moment kwam nooit, waarmee eens te meer is aangetoond dat de verstandelijke vermogens van de Hollandse vlieg beperkt zijn. Ik aarzel even of ik dit kan laten staan. Het klinkt wel erg denigrerend. Moet je misschien ook in geval van de vlieg liever spreken van andersdenkendheid? Waar blijft de verlichte vliegenadvocaat die zich de vliegrechten aantrekt?
En als we dan eindelijk weer eens naar buiten konden, was het al opwindend om te zien hoe de droge greppel langs het erf zich gevuld had met water. Dan was er zomaar in eens weer een sloot geboren. Sterker nog, in die sloot was van alles boven komen drijven, waaronder de hompen vlees die mijn opa in de eerder droge greppel had begraven als grondstof voor vliegeneitjes. Vliegen legden volgens opa eitjes in rottende vlees omdat de larven die uit de eitjes kwamen gek op dat rottende vlees waren. Wij moesten daar flink van griezelen. Opa verzamelde de volgevreten witte vliegenlarven, die men maden noemt, omdat baars en andere vis er gek op waren.
Bij voortrazende depressies was hij wel eens te laat met de madenoogst en waren de maden intussen vliegen geworden die waren gevlogen. Zijn huis in. Op de vliegenstrip kwamen ze elkaar dan weer tegen.
Opa kon niemand de schuld geven van de onstuitbare regenval en dus kreeg oma de schuld. Maar die was verstandig en ging onverstoorbaar verder met het toppen van de sperzieboontjes uit de eigen tuin. We arriveerden meestal middenin de sperziebonentijd in Appelscha. Dat betekende iedere dag sperziebonen uit de eigen tuin, soms met een stukje vis van opa als het even droog was geweest. Depressies en sperziebonen, een fraai stel.
Schatgraven
