Utrecht, 1967. Springweg 53. Klein feest op kamer van de auteur. Geslaagd voor kandidaatsexamen.
Feesten, de succesfactoren waren simpel: bier en meisjes, en vaak alleen het eerste. Dan was het niet 'Hop Marjanneke', dan was het alleen Hop. Er waren grote feesten en kleine. Een enkele opmerking over de kleine. Die voltrokken zich op een kamer, soms in een huis (een beetje donker, allemaal op de grond, wierook, Jeffersons Airplane en Bob Dylan, helemaal te gek) en een enkele keer huurden we daarvoor een feestruimte af. Een tochtige keet of een vochtige kelder, het mocht natuurlijk niets kosten. Daar vierden we dan een jaarclubfeest De ruimte werd aangekleed met netten en ballonnen, wijnflessen dienden als kandelaar en om indruk te maken op introducees en bevriende jaarclubs studeerden we meestal ook iets leuks in. Gebrek aan discipline tijdens de voorbereidingen en sterker nog tijdens het feest bleken echter keer op keer fataal. Tijdens het feest begon er op een volstrekt willekeurig moment iemand te roepen dat het nu tijd werd voor ons optreden. Niemand die het hoorde, en als er al iemand iets opving was er geen spoor van herkenning. Waar had men het over? Twee uur later kreeg een ander lid, geheel spontaan een soortgelijke ingeving. Tot een in de tijd en plaats gezien gecoördineerde actie kwam het echter nooit en dat was maar goed ook gezien de gebrekkige voorbereidingen. Wat niet wegneemt dat een aantal zeer gevatte sketches nimmer de aandacht hebben gekregen die ze verdienden. De lezer moet goed beseffen dat deze projecten zonder enige vorm van regie tot ontwikkeling kwamen. Dat ze het spruitstadium nooit ontgroeiden behoeft dan ook geen verbazing te wekken. Trouwens ook geen medelijden. Het was een onderdeel van het grote spel waarvan we de spelregels nooit hebben begrepen, ook al omdat we ze nooit hebben ontdekt.
Klappen
Een van de storende factoren tijdens de kleine, en ook wel de grote feesten, was dat alle aandacht en energie gericht was op het kapen van de, meestal schaarse, vriendinnetjes van jaarclubgenoten. De neiging daartoe was zeer sterk aanwezig en oversteeg zelfs innige gevoelens van kameraadschappelijkheid. De zeldzame exemplaren van het andere geslacht die zich hadden laten overhalen in te dalen tot aan de zompige en klamme gewelven waarin de viering plaatsvond, werden weliswaar niet zelden in grote gewetensnood gebracht, maar ze genoten anderzijds onmiskenbaar van de emoties die ze in ons wisten los te maken. Wat ze gedurende maanden van intensieve koffierondes hadden opgebouwd aan relaties en gevoelens kon tijdens zo'n druipend feestje in één klap vernietigd worden, wat niet zelden tot vervolgklappen leidde. Dat jaarclub Flikkerlicht (zie je wel aan ons gezicht) na 50 jaar in 2013 toch vrijwel volledig aanwezig was op de reünie van het jaar 1963 mag misschien een wonder worden genoemd, het is ook een aanwijzing dat er in een studententijd stille krachten actief zijn die ongemerkt verbanden smeden.
Het bovengenoemde kapersgedrag is natuurlijk niet nieuw zoals we ook kunnen lezen in het eerste couplet van het bekende oude studentenliedje: Het meisje waar ik zooveel van hou. Ik heb het opgenomen als eerbewijs aan al die moedige meisjes die onze feesten hoe dan ook iets extra's hebben gegeven. Het gaat als volgt:
Dat meisje, waar ik zooveel van hou',
Zooveel van hou' met eere,
Liet me in den steek. Daar zit ik nou
Met mijn gebakken peren.
Ik wachtte op haar wel een uur omtrent
(Dat is toch wat lang, zou ik meenen) ...
Toen kwam zij er aan met een anderen vent
En keek heel brutaal door mij henen .....
Alweer een illusie gezet aan den kant;
Maar - ik blijf er toch even fiksch om.
Nou ja, ik heb wel een klein beetje het land,
Maar ik geef er toch lekkertjes niks om!
Priemende blikken
Hier valt weinig aan toe te voegen, het is nog zo herkenbaar. Vooral de regel waarin brutaal door de dichter heen werd gekeken. Een interessante passage. Het vermogen om door niet doorzichtige objecten heen te kijken is bij meisjes inderdaad veel krachtiger ontwikkeld dan bij jongens. De laatsten proberen het wel, maar stellen zich al gauw tevreden als ze de kledinglaag zijn gepasseerd. Als ik met deze stelling de overstap mag maken naar de 'grote' feesten, dan zie ik op Veritas inderdaad grote groepen enigszins verhit ogende, vrijgezelle studenten met hun beperkte röntgenvermogen de dansvloer scannen. De meisjes van hun kant zien deze zoeklichten in het geheel niet staan, ze kijken er dwars doorheen.
We hebben heel wat afgefeest. Ik heb aan de ene partij een nog vagere herinnering dan aan de andere. Een eerstejaarsfeest/weekend in Volendam waar Alie mij in een Volendams steegje verleidde onder haar Volendamse scbouderdoek. Een diësfeest met pop-art-trekjes, een stok-oud filmpje van laag allooi en een schuim- en vuilbekkende Jobnny the Selfkicker. Een eerstejaarsfeest in het juist aangeschafte stadskasteel Oudaen waar de vloer van de eerste verdieping het dreigde te begeven en waar praeses Joop van de Pol zijn droom zag vergruizen. En laat ik maar niet te veel zeggen over dat feest bij onze Delftse zustervereniging Sanctus Virgilius. De afsluiting van interacademiale sportwedstrijden tevens de aanloop naar de dies van Virgil. Een val waar wij naïevelingen met open ogen intrapten. De sport was een list, wij Veritijnen waren een noodzakelijk kwaad, waar het die wellustige fietsenmakers in opleiding om te doen was, waren de Veritijnsen. Onze meisjes. Een Vestaalse maagdenroof door een horde wanhopige barbaren op zoek naar warmte en aangenaam gezelschap. Met gevaar voor eigen leven hebben we ze eindelijk de bus weer in gekregen. Dat we ons met ons beschermende gedrag niet populair maakten, deerde ons niet. Dat wil zeggen, de vijandige opstelling van de Virgilianen deerde ons niet, wat ons wel deerde was de reactie van sommige meisjes die maar wat graag waren gebleven.
Utrecht-Loosdrecht v.v.
Het leukste feest op Veritas was zonder twijfel het jaarlijkse Zeilfeest Daar zat een ongewone spirit in die op harmonische wijze werd opgebouwd tijdens het zeilgedeelte op Loosdrecht. Heerlijk om ieder jaar weer voortdurend alleen maar in de weg te hoeven zitten. Naarmate de dag vorderde, merkte je hoe de concentratie afnam en als de wind dan ook nog aanwakkerde zag je overal op de plas hoe gieken complete boten schoonveegden.
Eén zeilpartij staat me nog scherp voor de geest. Ergens midden jaren zestig. Wij hadden met een aanzienlijke groep van sterk gemengde samenstelling een zeer groot en stabiel ogend vaartuig uit de 19de eeuw gehuurd. Een Locbemse Dwarskieler, een schuit die bekend was vanwege het ontbreken van een stuurboord. Ons stoorde dat gebrek echter geenszins. Na een wat moeizame start slaagden we er halverwege de middag in om alle zeilen bij te zetten. Net toen dat gelukt was, begon de lucht snel te betrekken, stak de wind op en werd aan de einder gerommel hoorbaar. We moesten terug. Tijd van spelevaren was voorbij. Voor de wind werd de terugtocht aanvaard. Voor een snel aanwakkerende wind wel te verstaan. Het daglicht trok zich terug uit Loosdrecht, steeds frequentere bliksemflitsen gaven te weinig licht om een veilige koers aan te houden. De Dwarskieler daarentegen begon zich steeds meer in zijn element te voelen en liet zien dat het type ten onrechte als traag te boek stond. De schuit had gewoon bovengemiddelde orkaanstoten nodig.
I can get no satisfaction
De enige die het koppie erbij hield, was onze stuurman, ik zal geen namen noemen. Bij weer een flits werd duidelijk dat we met onwaarschijnlijk hoge snelheid recht op de steiger van het verhuurbedrijf (Ottenhome) afkoersten. Bij de volgende flits werd duidelijk dat de eigenaar van de Dwarskieler dit ook had opgemerkt. Zijn nerveuze aanwijzingen vanaf de steiger hadden iets komisch nu een ramp dreigde. Onze stuurman gaf het bevel de zeilen te strijken en ging tegelijk al gijpend overstag. Een gewaagde actie die op weinig begrip kon rekenen. Toen vervolgens in de complete paniek een lid van de volstrekt incompetente bemanning met de pijp van zijn broek in een cruciale katrol beklemd raakte, werd de Dwarskieler onbeheersbaar en was een aanvaring onvermijdelijk. Een groot deel van de bemanning koos eieren voor zijn geld en het ruime sop. Links en rechts sprongen ze over bakboord.
