Dan laat ze los en doet een stap naar achteren. Nu pas dringt het tot haar door dat haar Herman er niet helemaal puntgaaf bijstaat. Aan de zijkant van zijn hoofd zit een lelijke wond en bloed heeft zijn kapsel een ongebruikelijk model bezorgd.
‘O God, Herman, kijk nou, je hoofd! Heb ik dat gedaan?’
‘Ik vrees van wel, liefste. Je was nogal trefzeker met dat vaasje. Maar de schade valt mee, hoor. Morgen even uitdeuken en dan gauw die hele geschiedenis vergeten, vind je niet?’
Voorzichtig strijkt ze met haar wijsvinger over de akelige korst.
‘Niet meer op letten. Ik heb het ruimschoots overleefd. En ik heb erom gevraagd.’
‘Nee, Herman, zo simpel is het niet. Ik had je wel dood kunnen meppen. Ben je echt niet boos meer?’
‘Nee echt niet. Sterker nog, ik denk dat we wat goed te maken hebben, Annelies. Geloof je ook niet?’
De vrouw zwijgt en drukt zich nog steviger tegen haar man aan.
‘Kom, we gaan naar boven.’
‘Het was allemaal zo onwerkelijk’ zegt de vrouw. ‘We maken nooit ruzie, Herman, en dan dit! Zomaar. Als een donderslag bij heldere hemel.’
‘Zeg dat wel. Een donderslag. Het was onwerkelijk. Ik was mezelf niet. Alles leek anders. Die klap en gelijk daar bovenop die bliksemflits. Typisch winteronweer. Een flits. Out of the blue! En je bent nog steeds bang hè?’
‘Heel bang. Ik weet bijna zeker dat ik je naar boven heb zien gaan. En ik heb je niet meer naar beneden zien komen. Dus wist ik niet beter dan dat je naar bed was. Of misschien nog op zolder zat. En toen ging de achterdeur open.’
‘Maar mijn lieve meiske, was je dan vergeten dat ik even een biertje zou gaan pakken bij Arie op de Hoek? Om een beetje af te koelen? Je bent vast in slaap gesukkeld en nogal ruw wakker geschrokken. Op dat moment is er een verkeerde schakelaar omgegaan. Ik zal daar zo wel even een by-passje omheen leggen.’
‘Je zult wel gelijk hebben. Iets anders kan ik ook niet bedenken. Maar vreemd blijft het. Volgens mij ben ik redelijk stabiel. Zelfs na een knallende ruzie heb ik het echt wel op een rijtje. Er is iets raars met me gebeurd, dat is zeker.’
‘Je moest eens weten wat er straks met je gaat gebeuren,’ fluistert de man in haar oor en bijt zachtjes in haar oorlelletje. ‘Ga maar vast, ik kom er aan. Even lenspompen. We hebben wat zitten toepen, nou dan weet je het wel. Weet je dat ik daar aardig van ben opgeknapt. Ik zal het je toch eens leren.’
‘Vergeet niet het licht uit te doen,’ zegt de vrouw. ‘En de thermostaat op het nachtprogramma.’
‘Tot uw orders, kolonel.’
De man salueert en gaat naar de wc. De vrouw gaat naar boven en merkt dat haar benen nog altijd als rubber voelen.
Nog geen halve minuut later is ze weer beneden, voor de wc-deur, en is de paniek terug. Heviger dan ooit. Ze slaat op de deur en roept met een van doodsangst verwrongen stem: ‘Herman, ben je daar nog?’
‘Maar natuurlijk, schat,’ klinkt het bijna opgewekt. ‘Wat is er in godsnaam aan de hand?’
Terwijl de man nog bezig is met afdruppelen, trekt de vrouw de deur open. Verwilderd. Lijkbleek. De man schrikt.
‘Je kijkt alsof er een vreemdeling bezit heeft genomen van ons toilet. Wat is er aan de hand, Annelies. Wat gebeurt er met je? Heb je koorts of zo? Het lijkt wel of je ijlt.’
Zij grijpt zijn hand en trekt hem bevend de trap op. Terwijl de man pogingen doet om met één hand zijn gulp dicht te ritsen, probeert zij hem met gebaren duidelijk te maken dat hij stil moet zijn. Met een sluipende tred trekt ze hem mee naar hun slaapkamer. Even nog heeft de man het idee dat ze van de aanvankelijke angstscène nu een pikant spelletje wil maken en daarom speelt hij het spel mee. Maar die zoete opwinding is van korte duur.
Op de overloop blijft ze staan en duwt hem naar voren. Eenmaal in hun slaapkamer is hem snel duidelijk waarom zijn vrouw zo in de war is. Het is donker maar er komt net genoeg licht van de straat om te zien dat er in hun bed iets ligt…….Alleen lastig te zien wat. Of beter wie. Het dekbed lijkt zich om een volwassen menselijk wezen te hebben gevlijd dat op zijn zij ligt. Aan de beharing van het half zichtbare hoofd te zien is het een hij. Hij durft niet dichterbij te komen. Vanuit de deuropening kan hij niet zien of het om een levend wezen gaat of om een uit de kluiten gewassen pop. Geintje van de jongens van Arie? Ze hebben hem wel eens eerder flink te pakken genomen. De derde optie zou helemaal te gek voor woorden zijn, maar toch schiet die even door zijn hoofd: niet een levend wezen maar een levenloos wezen. Hij schudt zijn hoofd, doet nog een stap naar voren, op alles voorbereid, en ziet dan op de blauwe kussensloop een grote zwarte vlek. Hij ziet ook dat de dolende slaper een opvallend lange bakkebaard heeft laten groeien. Ik ben dus niet de enige, bedenkt hij. Het voelt als een vorm van verbondenheid.
De man aarzelt. Dat hier iets krankzinnigs aan de hand is, dat is nu wel duidelijk. Maar welke idioot ligt daar in zijn bed, op zijn kussen met zijn bakkebaard? Hij blijft even staan en let op bewegingen van het dekbed. Hij doet nog een stapje naar voren. Het duister hindert hem. Beweegt er nu iets of niet? Ademt er iets? Voor zover hij het kan zien, beweegt er niets. Er gaat geen dekbed op en neer. Als hij nog een stap is opgeschoven kan hij niet anders dan vaststellen dat hier iemand ligt die niet merkbaar ademt.
Hij moet iets doen. Wat is wijsheid? Aan Annelies heeft hij nu even niks. Hij raapt al zijn moed bij elkaar en geeft de gedaante een por in zijn rug. Er gebeurt niets. En dan nog een keer. Harder. Geen reactie. Angstige vermoedens beginnen te kristalliseren tot werkelijkheid. Hij loopt terug naar de overloop.
‘We moeten direct de politie bellen, Herman,’ fluistert de vrouw. ‘Er ligt iemand in ons bed die daar niet thuis hoort. Heb jij de achterdeur op slot gedaan toen je wegging?’
‘Dat weet ik niet meer. Maar wat ik wel weet is dat die deur niet op slot was toen ik terugkwam. Ik kan me niet voorstellen dat jij hem hebt opengedaan nadat ik was vertrokken. Ik heb hem dus niet op slot gedaan en jij hebt hem ook niet op slot gedaan nadat ik was vertrokken. Feit is dat die deur open stond toen ik thuiskwam.’
‘En dus?’ fluistert de vrouw.
‘Als jij vervolgens in slaap bent gesukkeld, kan er iemand ongemerkt naar binnen zijn geslopen.’
De vrouw knikt.
‘De vraag is natuurlijk: welke idioot sluipt er als een dief in de nacht een huis binnen waar bewoners thuis zijn en duikt dan prinsheerlijk in hun bed. Dat lijkt me vragen om problemen.’
‘Jij denkt niet dat het een inbreker is?’ zegt de vrouw.
‘Het is een inbreker of een ontsnapte gek.’
‘Herman, even serieus,’ zegt de vrouw die langzaam weer een beetje tot leven begint te komen. ‘Een inbreker die in bed duikt? Geloof je het zelf?’
‘Nee, tenzij hij van de pure spanning een beroerte heeft gehad en van ellende is gaan liggen.’
‘Annelies, ik durf het bijna niet te zeggen, schrik niet, maar we moeten er rekening mee houden dat de persoon in ons bed niet meer leeft.’
De vrouw slaakt een kreet en zoekt steun tegen de muur.
‘Ik wil dat je meegaat naar binnen. Ik ga het dekbed verwijderen. We moeten weten wat er aan de hand is. Kom.’
Ze lopen de kamer in en de man doet het licht aan.
‘Kijk nou,’ zegt de vrouw, ‘dat kussen zit onder het bloed. O, mijn God, wat is hier gebeurd?’
Herman kijkt nog één keer scherp naar iets dat op een ademhaling zou kunnen wijzen en slaat dan voorzichtig het dekbed terug.
‘Herman,’ gilt de vrouw en stort zich op de man die daar roerloos in bed ligt.
2.
