Kort verhaal, 9 juni 2014
In tijden van hoop
2013. Kleine Jan in mijn oksel.
Gemiddeld een keer per dag, zijn slaapjes niet meegeteld, beleeft onze kleine Jan zijn stiltemoment. Jan doet dan kaka en verkeert korte tijd in hemelse sferen. Even geen aandacht voor al die dingen die het leven van een manneke van twintig maanden zo opwindend maken.
Jan kakt niet, Jan doet kaka en dat komt omdat hij tweetalig wordt grootgebracht. Kakken is een nogal platte aanduiding die moeilijk met iets verhevens geassocieerd kan worden. Kaka daarentegen heeft iets muzikaals, iets frivools. Er zit ritme in. Je wordt er vrolijk van. Lady Gaga klinkt toch echt anders dan Lady Gag.
Wie kaka nog wat wil oppimpen zet op de tweede a een accent aigu en dan arriveer je zomaar bij de elegante, Braziliaanse middenvelder Ricardo Izecson dos Santos Leite, die op dit moment (2014) voor AC Milan speelt. Een mooie jongen, een beetje een angel face.
Welnu, als Jan in hemelse vrede en met grote voldoening kaka heeft gedaan, heeft hij een vergelijkbare gezichtsuitdrukking. Wordt hem naar zijn toestand gevraagd, in simpele bewoordingen want het is nog maar een dreumes, ‘Heeft Jan kaka gedaan?’, antwoordt hij met een Kaká-face en vol overtuiging: ‘Ja’. Jan draait er niet omheen en waarom zou hij. Overigens piest Jan niet maar doet hij pipi. Ook mooi, maar dit terzijde.
Terwijl ik dit alles overwoog, kwam er onaangekondigd een beeld, of eerder nog een woord uit mijn jeugd boven drijven. Het was in de jaren dat er in Hilversum nog weinig zware misdrijven plaatsvonden. Er opereerden een paar beroepsinbrekers en zo nu en dan werd er wel eens iemand aan het mes geregen, meestal het resultaat van de giftige combinatie van drank en vals spelen.
De Hilversumse gemeentepolitie kon het al met al goed aan en had nog voldoende tijd over voor een volwaardig politie-muziekkorps dat maar wat graag de straat op ging. Mijn vader liep dan als tamboer met zijn dieptetrom op de voorste rij. Alleen bij die gelegenheden was hij, ook voor ons, herkenbaar als politieagent. De rest van zijn diensttijd was hij in burger omdat hij zo minder opviel bij het geboefte. Tenminste, dat was de overtuiging bij de korpsleiding. Maar de crème-witte, tot ver over de knieën hangende trenchcoat (à la Humphry Bogart) in combinatie met een licht scheef gedragen, slappe, zwarte gleufhoed moet mijn vader al op grote afstand herkenbaar hebben gemaakt voor de Gooise penoze-light van die naoorlogse jaren.
Mijn vader sprak met ons thuis nooit over zijn geheime operaties. Het zou ons maar ongerust hebben gemaakt. Mijn moeder kreeg wat meer te horen, al was het maar om zijn mannelijk gezag te bevestigen. Mijn vader vertelde haar wel eens wat onder de afwas. En dat brengt me terug bij de herinnering die ik eerder aankondigde.
Wij vingen wel eens een gefluisterd ‘De Kakkerd’ op. Ongetwijfeld iets wat mijn vader zorgen baarde want De Kakkerd dook vaker op in de afwasgesprekjes. Mijn jongere broertje en ik, en later ook een groeiende groep buurtvriendjes, probeerden ons een voorstelling te maken van dit geheim. Wij waren het er over eens dat het om een gevaarlijk individu moest gaan. Het lag voor de hand dat De Kakkerd iets met kak deed wat verboden was. Uiteindelijk kwamen wij uit bij een boef die stiekem op plekken kakte waar dat verboden was. ’s Nachts.
Vanaf dat moment durfde mijn broertje niet meer alleen naar het kleuterschooltje. Hij kwam onderweg overal sporen van De Kakkerd tegen en mijn moeder moest hem dan met een ruime boog om de hopen leiden. Als het onderweg zo uitkwam, hielden ze even halt bij een straathond die zijn behoefte deed, zodat mijn moeder kon laten zien waar al die hopen vandaan kwamen.
