Kort verhaal, 13 maart 2014
Please allow me...
Anna was niet slechts de prinses, zij was het complete sprookje. Waarom had dit betoverende schepsel voor mij gekozen? Was het spel? Machtswellust? De wereld lag aan haar voeten maar ze koos voor mij. Dat waren de feiten. En omdat ik nogal hecht aan de feiten besloot ik na enige tijd de twijfel van me af te schudden en dit grote geluk maar gewoon als een godsgeschenk te accepteren. Freud vroeg zich ooit in vertwijfeling af: 'Was will das Weib?'. En waar zelfs Freud zonder antwoord bleef, zou ik me druk moeten maken? Dacht het niet.
Wij trouwden op zijn Hollywoods. Alles het mooiste, het beste, het smakelijkste. Ik kom uit een welgesteld nest. Niet moeilijk doen, laat mijn ouwe heer maar dokken, had ik Anna gerustgesteld. Daar is ie heel goed in.
Albums vol blije gezichten en vol van de overrompelende charme van mijn jonge bruid waren het resultaat. Anna had zich in bijna alles vol overgave laten verrassen. Behalve onze huwelijksreis, daar had zich wel mee bemoeid. Ze wilde dolgraag nog een keer naar dat Griekse eilandje waar ze enkele jaren eerder voor het eerst alleen met een vriendin op vakantie was geweest. Haar eerste stap op weg naar volwassenheid.
Dit was de tweede, finale stap. Hoe ze dat naar me toe glimlachte. Ik was als was. Het staat wat vreemd als je het zo opschrijft, maar ik zeg graag hoe het is. Voor mij gold het oude bijbelse gezegde: Gij zijt was, en tot was zult ge wederkeren.
Wij streken neer in een havenplaatsje zoals je alleen op zo'n Grieks eilandje voor de kust van Turkije vindt. De lucht was blauw, het water was blauw en de huisjes waren wit. Dagelijks brachten, in alle vroegte, een paar vissersscheepjes trouw hun bescheiden vangst aan land. De eerste paar dagen waren heerlijk. We genoten van elkaar, van de zon, van het smakelijke voedsel en van de uitstekende wijn. ’s Ochtends op ons terrasje spraken we over Anna’s plannen om iets in de modellenwereld te gaan doen en als er nog tijd over was kwam ook mijn accountantstoekomst soms nog even op tafel.
Aan het eind van onze eerste week werd Anna wat meer gespannen. Het vrolijke en speelse maakte plaats voor kleine irritaties en onrust.
Die vrijdagavond zaten we op ons inmiddels vaste plekje op het terras aan de haven. Terwijl wij genoten van onze moussaka was een orkestje bezig zich te installeren. Al snel werd het drukker en gezelliger. Anna’s blikken dwaalden regelmatig af naar de grotendeels jonge Grieken die zich rond de dansvloer verzamelden.
In haar mooie koppie gebeurden dingen die voor mij verborgen bleven. Maar niet lang. Plotseling, er werd intussen al vrolijk gedanst, sprong ze op en riep: Stavros! Bijna uitzinnig. Uitbundig zwaaiend. Ik was perplex. Een jonge Griekse held draaide zich om, keek even goed, zag haar zwaaien en sprong toen op haar af. De twee omhelsden elkaar op on-Hollandse wijze. 'Mijn strandvriendje van toen,' wist Anna nog net uit te brengen.
'Stavros, I just married a week ago. This is my husband.'
Stavros schudde mij de hand, feliciteerde me en zei, met een verpletterende lach op zijn gebruinde kop: 'Please, allow me to dance with the bride'.
Zonder op mijn reactie te wachten, trok Anna haar strandvriendje mee de dansvloer op. Terwijl Anna in de loop van de avond geheel in beslag werd genomen door Stavros en zijn vrienden, die allemaal het recht claimden om met de bruid te dansen, werd mijn rol steeds meer gereduceerd tot fourageur in algemene dienst. Ik troostte mezelf met de gedachte dat mijn vader betaalde en dat mijn prinses genoot. En daar ging het om.
Die nacht heb ik voor ons hotelletje nog lang zitten wachten op mijn jonge bruid. Ik had de sleutel. Waarschijnlijk was ik toch even weggedommeld want toen een tedere aai over mijn hoofd me wekte, stond ze ineens voor me. Alleen. Met een 'morgen vertel ik je alles' kroop ze even later dicht tegen me aan en viel als een blok in slaap.
De tweede week was heerlijk rustig ook al deed de permanente blos op haar gelaat anders vermoeden.
Espunt, 13 maart 2014
