Kort verhaal, 14 maart 2017
170314, Stemwijzerwijzer
Verkiezingen!
De media kunnen er niet genoeg van krijgen.
Wij leven in een mediacratie. De media regeren.
De grootste verandering op verkiezingsgebied in de afgelopen vijftig jaar is ongetwijfeld de extreme media-aandacht. Van niets iets maken, er zijn heel veel lieden die daar tegenwoordig hun brood mee verdienen.
Gebakken lucht, nepnieuws, peilingen, debatten, de mening van de gewone man.
Tijd vullen, pagina’s vullen, schermen vullen. We hebben er intussen zo’n voorstelling van gemaakt dat we alleen nog met stemwijzers tot een keuze kunnen komen. Stemwijzers!
Wie heeft dat bedacht?
Natuurlijk worden de programma’s nu zo opgesteld dat de partijen in de stemwijzer boven komen drijven.
Er is de Stemwijzer, maar ook de StemWijzer, de Christelijke Stemwijzer, de Stemmentracker, het Kieskompas, de Jongeren Stemwijzer, de Privacy Stemwijzer, de Monetaire Stemwijzer, de Technische Stemwijzer, de Stomwijzer, de Fiscale Stemwijzer, etc.
Op de site van Duurzaam Nieuws staan er 26 en die lijst is vast niet compleet omdat er een ding is dat nog makkelijker is dan een politieke partij oprichten: inderdaad, een stemwijzer ontwerpen.
Er schijnt nu gewerkt te worden aan een speciale tool waarmee je kunt uitzoeken wat voor jou de beste stemwijzer is: de stemwijzerwijzer-app.
Het democratische streven is in ieder geval: elke partij zijn eigen stemwijzer.
En de kiezer zweeft intussen als een intercontinente raket met IBS-aandrijving boven de roependen in het laagland. Een wat manke vergelijking, ik geef het graag toe, die nog verder uit de toon valt als ik u, waarschijnlijk geheel ten overvloede, vertel dat IBS staat voor Irritable Bowl Syndrome. Spastische darm dus.
Verkiezingen.
Het lijkt er op dat niemand zich realiseert dat dat woord afgeleid is van verkiezen.
Het één prefereren boven het ander.
Net even anders dan kiezen.
Misschien moeten we dit idee toch eens verder uitwerken want zoals het nu gaat, kan het echt niet langer.
Niet meer één hokje rood maken maar een lijstje inleveren. Een top-10 of een top-20. Of misschien wel een top-2000.
Wie wil je het liefst aan de macht en wie liever niet.
En dan gewoon punten tellen.
Het Eurovisie Songfestival, hoor ik u mompelen.
Precies. Meer Europa, dat willen we toch!
En als er één verkiezing voorbeeldig verloopt is het wel het Songfestival.
We willen toch graag dat de beste wint. Nou dan!
We kunnen dit idee nog wat verder uitwerken als we willen.
We kunnen van onze partijen eisen dat ze hun verkiezingsprogramma op muziek zetten.
Het aantal coupletten moet onder de vijftien blijven, want we gaan niet concurreren met het volkslied.
De voorzangers kunnen elkaar dan in battles uitdagen.
The Noise of Holland. Ik blijf er voor thuis.
Het voorgaande was allemaal nogal vernieuwend. En het denken over de democratie mag natuurlijk nooit stoppen.
We leven in een tijd waarin elders in de wereld geheel nieuwe varianten opbloeien.
De wil van het volk, daar gaat het steeds om en dat begrijpen ze in Noord-Korea en Turkije maar al te goed.
Maar we kunnen natuurlijk ook een klein stapje terug doen en eens kijken hoe het hier vroeger democratisch gezien aan toeging. Vroeger, d.w.z. in mijn jeugd, had je een paar politieke partijen die op de eerste plaats een wereldbeeld uitdroegen. Een mensbeeld. Een beeld van ons land, hoe het verder moest.
Je had liberalen die geloofden in het individu en in de zegeningen van de markt. Die hadden de pest aan regels en vakbonden. Verschillen in rijkdom stimuleren om je best te doen. ‘Greed is Good’.
Je had socialisten, die geloofden niet dat de markt voor een eerlijke welvaartsverdeling zorgt. Dat moest de staat doen (en nog veel meer, zodat de staat ook een mooi middel was om banen te scheppen). Die hadden de pest aan de liberalen.
En dan had je nog de confessionelen en conservatieven die geloofden meer in een natuurlijke ordening waar je niet te veel aan moet morrelen want dat loopt altijd slecht af. ‘Paradise Lost.’ Met een kardinale rol voor het gezin, met eerbied voor de landman en met als motto dat die natuurlijke ordening heel goed voor zichzelf kan zorgen. Zoiets.
Het was allemaal vaag maar duidelijk.
Voor de invulling werden bekwame lieden naar voren geschoven.
Toen was stemmen zonder wijzer nog heel gewoon.
Nostalgie?
Ja, want zo gek was dat nog niet.
Maar ja, toen kwamen de jaren zestig en vanaf dat moment liepen we alleen nog maar achter onze eigen wijzer aan.
Onze eigen gezwollen, woest kloppende, fier opgestane pointer.
Espunt, 14 maart 2017
