Sake en Bela, terugkijkend in een mooi dubbelinterview in het alumniblad van de Universiteit van Utrecht, Illuster, oktober 2020 : “Jongens en meisjes waren bij de studentenvereniging gescheiden, maar het eten ging gezamenlijk en er waren werkgroepen en activiteiten waarbij je elkaar ontmoette. Dus er zijn toen wel meer relaties ontstaan. Veritas is voor ons heel bepalend geweest. Daar ontstonden de echte vriendschappen, niet in de collegebanken in het ziekenhuis aan de Catharijnesingel of tijdens de anatomie- en pathologielessen aan het Janskerkhof. Bij de vereniging zaten ook studenten van andere faculteiten, waardoor je een brede vriendenkring opbouwde.”
Groentijd 1953
In 2013 heeft Sake op mijn verzoek nog wat herinneringen opgehaald aan zijn groentijd.
Schichtig lopen de eerste groenen, pas nog gevierde abituriënten, over de Kromme Nieuwegracht, op zoek naar nr. 54. Langs het Bonifatiuslyceum, voor sommigen hun oude school, de Boerenleenbank waar hun zakgeld ligt, en dan het huis van de kolonel pal tegenover nr. 54. Bedeesd duwen ze de zware poort open en betreden ze de heilige hallen. Zo moet het ongeveer zijn gegaan. De trap op naar de bibliotheek c.q. collegezaal tegenover de Meisjeskamer. Vier norse mannen en een dame, de IC geheten, krijgen de leiding. OP JE KRENT FOETEN! De nieuwe terminologie moet even wennen.
Flarden van herinneringen. Boeiend en spannend. Kennismaken met de vele disputen, onderafdelingen en het vormingsaanbod van het CSV onder de leuze Deus Scientiarum Dominus, vertrekpunt en doel van alles, een vanzelfsprekend desem, toentertijd. Was er geen onzekerheid?
Een Belgische missiebisschop kwam langs, mgr. Claessens. Poneerde zichzelf als een gedreven idealist, had mededogen met de zwartjes uit de Congo, raakte op drift. Na enkele biertjes werd hij kritisch, op kerk en maatschappij, raakte in razernij en bekende dat hij het celibaat vervloekte en zich verloofd had. Wij moesten een brief aan zijn verloofde schrijven, die bleek een freule van hoge komaf te zijn. Ze vertoefde op de MK. Ceciel van de Hövell tot Westerflier…
De Veritasliederen werden ingestudeerd, het Studium Generale Filosofie werd verplicht gesteld,gegeven door pater Luypen, fenomenoloog. Daar lag al de kiem van de relativering, die later Veritas in bezit zou nemen. Water is niet alleen maar H2O. Voor de drenkeling, de brandweerman en de woestijnganger is het een existentieel begrip, totaal verschillend.
's Avonds om tien uur werden de foeten voor de leeuwen gegooid, de sociëteit in. KIKKEREN! Op de hurken met korte sprongetjes werden we de bierhal ingedreven. KRIOELEN! In tijgersluipgang over en onder elkaar door kruipen. Een klaaglied van de groen Ekas over "het succes" van de groentijd verscheen later in de Vox Veritatis: “Kikkerdekik, waar ben ik? In het hol der proleten!....”
Sake in 2013:
Was mijn Veritastijd een katharsis? Ja, maar het laatste schilletje van de ui moet je maar laten zitten, daar zit de kern van je bestaan, de bedding van solidariteit, noem het maar de hand Gods, het verhaal van de man van Nazareth, of de Verklaring van de Rechten van de Mens. Zo kijk ik terug op Veritas.
Sake bleef trouw aan zijn geloof. De laatste woorden uit de preek tijdens de uitvaartdienst waren:
Titus Brandsma en Sake Rypkema zijn in méér dan een opzicht familie van elkaar. Zij zijn beiden Gods medewerkers geworden.Zij mogen van nu af aan delen in de nieuwe wereld waarin mensen thuis zijn bij God.
Sake Rypkema, een gedenkwaardige Veritijn. Hij ruste in vrede.
Gerard van de Schootbrugge )
