Gerard van de Schootbrugge & Espunt

In Memoriam

Henri van Heugten

In Memoriam, 20 januari 2022

In Memoriam, Henri van Heugten (1946 - 2021)

Op 18 september 2021 bereikte ons het bericht dat Henricus Petrus Johannes Cornelius (Henri) van Heugten was overleden. Een bijzondere Veritijn waar ik al heel lang contact mee had. Ik wist dat het niet goed met hem ging. Begin februari van dit jaar werd hij getroffen door een beroerte. Een tweede op zaterdag 18 september werd hem fataal.

Problemen met het brein, het is wel zo’n beetje het laatste waar je aan denkt als je Henri goed hebt gekend. Het was misschien in sommige opzichten een Eigenheimer, zelfs als lid van Polypous, maar dat was ongetwijfeld voor een flink deel te danken aan zijn flitsende brein dat hem, in combinatie met een geweldig geheugen en een rappe tong, zelden in de steek liet. Een stevige basis ook voor een mooie loopbaan aangevuld met voor hem belangrijke en vreugdevolle franje, waaronder Veritas, Utrecht, Kampong en SCHC. De noodlottige ziekte moet hem, juist hem, uitermate hebben aangegrepen en beangstigd.

Een hechte mentorgroep

Henri werd in 1946 geboren, groeide op in Eindhoven en bereidde zich op het Augustianum (Gymnasium Alpha) voor op een academische vorming. Hij was de oudste in een gezin met nog vier broers en een zus. Hij kwam in 1965 naar Utrecht, ging rechten studeren en werd doorleefd en actief lid van Veritas. Hij koos voor de sociëteit Polypous en liet zich daar het schuimende goud goed smaken. Hij had goede herinneringen aan zijn optreden als zanginstructeur ergens in 1969 en 1970.

Over een jaarclub heb ik niets kunnen terugvinden. Wel over een mentorgroep met Ben van der Zeijst als mentor, waar Henri wat later via een omweg bij betrokken raakte. De mentorgroep werd een vriendengroep. Een bèta-gezelschap. Verknocht aan Veritas maar ook in breder verband actief in de USF (Utrechtsche Studenten Faculteiten). Samen met mentor Ben kwamen ook André Bogaerts en Toon van den Hoorn in de USF terecht. Daar dook ook Henri van Heugten op. En dat was toevallig een schoolvriend van André. Zo belandde alfa-Henri tussen de bèta's.

Hans Rosenberg

De USF (Utrechtsche Studenten Faculteiten) werd in 1939 opgericht als onderafdeling van het Utrechtsch Studenten Corps. Vanaf de jaren zestig was de USF een invloedrijke vakbond van Utrechtse studenten. Henri heeft in woelige, linksige tijden het algemeen studentenbelang proberen te dienen. Of hij toen ook al zijn latere vaste werkkleding, de blauwe blazer, droeg weet ik niet. De USF ging in 2011 over in een nieuwe, politiek neutrale setting: VIDIUS.

Gerommel in de Uithof

Hans Rosenberg. In de periode dat Henri actief was in de USF, was Hans Rosenberg daar voorzitter. Intrigerend, razend intelligent en bevlogen, sterk linkse sympathieën. Hij was tevens voorzitter van de Studentenvakbeweging afdeling Utrecht, promoveerde na zijn studie wis- en natuurkunde op een onderwerp uit de fysica van de zon, werd vervolgens wethouder in Utrecht en daarna lid van het College van Bestuur van de Universiteit van Utrecht (1982 - 1991) onder het voorzitterschap van oud-Veritijn Jan Veldhuis. Hij was oprichter van SURF (Samenwerkende Universitaire RekenFaciliteiten, opgericht on 1986) en SURF-net, waardoor de Nederlandse universiteiten de beschikking kregen over een supersnel communicatienetwerk.

Een nogal apocrief verhaal, mij door Henri op fluistertoon toevertrouwd, betrof het voortslepende dispuut over de vraag of er studentenhuisvesting in de Uithof moest komen. Voorzitter van de USF was in die tijd Hans Rosenberg (van wie ik nog wiskundepracticum heb gekregen) in zijn hoedanigheid van voorzitter van de Studentenvakbeweging afd. Utrecht (oprichting SVB in 1962, Ton Regtien, Wouter Koning). Een bijzondere, uitermate intelligente maar ook zeer links georiënteerde jongeman, later wethouder in Utrecht en ook lid van het College van Bestuur van de Universiteit (met oud-Veritijn Jan Veldhuis als voorzitter). Hans was tegen huisvesting in de polder. Hij was voor revolutie. En studentenrevoluties begonnen volgens hem nu eenmaal in de stad. Met studenten in de polder kon je een behoorlijke revolutie wel vergeten.

In de jaren 1966-1968 zat Henri onder meer in het Dagelijks Bestuur van de USF en in de besturen van Stichting Universiteitshuis (mensa), Stichting Utrechtse Studenten Arbeidsbemiddeling en Stichting Universitaire Gezondheidszorg. Hij was voorzitter van de Commissie Operationalisering Doelstellingen Juridische Studie, ingesteld door de Faculteit Rechtsgeleerdheid, en hij was zelfs nog even (1970-1971) docent handelsrecht aan het Alberdingk Thijm College Hilversum, mijn oude school. In deze periode was hij ook op Veritas actief. Goede herinneringen bewaarde hij aan zijn optreden als zanginstructeur.

Peter van Doren:

“Henri heeft met mij (en Willem Wijntjes) zanginstructie gegeven in 1970 - nakennismakers. Daarvoor (1969 en 1970 grote ontgroening) deed hij dat met John Blijdestein en Stijn Povel.”

Samen op de Springweg 53

1967. Springweg 53. Kamer van de auteur. Feest bij gelegenheid van zijn geslaagde Kandidaatsexamen. Op de afbeelding onder meer Aleike de Kruif, Michael van Gaalen, Jozef Reintjes, Robbie van Mechelen, Henri van Heugten, Thom van de Heuvel en Jos van de Veeken.

Ik leerde Henri kennen in september 1967. Wij werden huisgenoten op het voor ons gedenkwaardige adres Springweg 53. Misschien moet ik iets preciezer zijn. Op het genoemde adres stonden twee oude panden die ooit aaneengesmeed waren. Het geheel verkeerde in een weinig opwekkende toestand en zou spoedig gesloopt worden. Maar Willem Elsschot zei het al: “Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.” Dit geldt in overtreffende trap voor de huisvesting. Dus kreeg de SSH (Stichting Studentenhuisvesting) de tijdelijke beschikking over een armzalig pand dat met voldoende hardboard en afsluiting van een deel van het pand voor een groep afgeknepen studenten het karakter had van een sprookjespaleis. Eindelijk verlost van een hospita.

Henri van Heugten, in 1967 reeds goed ingebed in de universitaire bureaucratie, mocht er gaan wonen en hij mocht ook wat vriendjes meenemen. En hoewel ik op dat moment niet echt een vriendje was, was ik wel Veritijn wat voor Henri zwaar woog. En ik stond bij de SSH op de lijst van woningzoekenden. Henri hielp mij niet alleen uit de brand, hij gaf mijn leven een geheel nieuwe wending. De andere, eerste huisgenoten waren de Veritijnen Carel Bressers, Thom van de Heuvel en Pim van Riet, op de begane grond verbleef George Nagel, predikant in opleiding, tussen zijn veeldelige braillebijbel, en op de andere zolder zaten Dirk Manné (Corps) en Robbie van Mechelen (hipster). Ook Martijn Pranger, Henk Koppelaar en Domien Arnolds hebben er in die jaren gewoond.

Monumenten

Als huismeester inde Henri de huur. In combinatie met de gemeenschappelijke telefoonrekening leverde hem dat weinig geld en veel gedoe op. Daar stond tegenover dat hij als enige gerechtigd was de vuilnisbak buiten te zetten. De gemiddelde kamerhuur was 35 gulden. Ook toen al een gering bedrag. Het pand werd veel later alsnog echt opgeknapt en staat er nog steeds.

Het kan niet anders of deze vroege kennismaking met Utrechts gebouwde omgeving heeft bij Henri de kiem gelegd voor zijn latere bemoeienis met de Utrechtse monumenten. Hij werd in 2009 voorzitter van het bestuur van het Utrechts Monumentenfonds en bleef dat zes jaar. Hij liet in die periode graag doorschemeren dat hij de huurbaas was van Gerlof Abels, die wij eerder hebben herdacht. Gerlof kende hij nog uit de tijd dat hij lid was van de Veritijnse sociëteit Polypous (rond 1965). Gerlof woonde een halve eeuw later in een hofje schuin aan de overkant van Springweg 53.

De Spaanse Eik die Henri uit hoofde van zijn Monumentenfunctie in 2015, in het kader van de Open Tuinendag, eigenhandig in het Zocherplantsoen, nabij museum & sterrenwacht Sonnenborgh plantte, vermeld ik hier om te laten zien hoe levens op een vaak onopvallende manier vervlecht kunnen raken. Elders op deze site schenken we aandacht aan prof. Kees de Jager, die in 2021 op 100-jarige leeftijd overleed. Een van zijn promovendi was de eerder genoemde Hans Rosenberg. Prof. De Jager woonde vele jaren op de oude sterrenwacht Sonnenborgh. Aan de overkant van de Maliesingel ligt het Hiëronymushuis, ooit de plek waar Veritijnen ter kerke gingen. Het is een aantal jaren geleden, door een architect met Veritijnse wortels, omgebouwd tot een fraai appartementencomplex. Sinds enige tijd wordt het bewoond door een groep bevoorrechten, waaronder, het zal niet verbazen, opvallend veel Veritijnen uit het leeftijdscohort van Henri.

Aan de slag

2015. Utrecht, Zocherplantsoen. Henri plant een Spaanse Eik in het kader van de Open Tuinendag.

Van lieverlee studeerden wij af, veelal daartoe aangezet door geliefden die verder dachten dan het naderende weekend. Er kwam op het adres Springweg 53 plek voor nieuwe bewoners. Over slopen had niemand het meer. Henri rondde zijn rechtenstudie af en mocht als beloning in militaire dienst. Hij werd ingedeeld bij de Marine (Luitenant der Zee Derde Klasse). Hij begon zijn civiele loopbaan in 1973 bij de ABN. Van 1977 – 1984 was hij voor het ministerie van Economische Zaken actief in een afdeling die zich bezighield met de financiële steun aan bedrijven die in de problemen zaten, zoals KSH, RSV en Fokker. Met deze ervaring stapte hij in 1984 over naar het ministerie van Financiën als hoofd van de afdeling Overheidsdeelnemingen. Daar kreeg hij onder meer te maken met de privatisering van staatsbedrijven zoals de PTT, de SDU (Staatsdrukkerij en Uitgeverij) en het RCC (Rijkscomputercentrum). Toezicht houden op semi-overheidsbedrijven deed hij ook volop. En ook onze overzeese gebiedsdelen kregen te maken met zijn kritische blik. Na zijn vervroegde pensioen werd hij onder meer docent Corporate Governance in het MBA programma van de Universiteit Maastricht Business School.

Henri trouwde in 1986 met Nicole en ging in Bilthoven wonen. Zij kregen twee zonen. Het paar scheidde in 2010.

Kampong

Een aardige bijkomstigheid is nog dat hij ook aanzienlijke tijd actief was als coach bij Kampong. Met name over zijn grensverleggende aanpak van een damesteam kon hij vol vuur vertellen. Zoon Martijn wist daar nog het volgende aan toe te voegen:

“Hij heeft nog meer coaching gedaan bij Kampong, hij is geloof ik in het zaalhockey als coach van Kampong heren 1 (met internationals) kampioen geworden van de westelijke eerste klasse. Toen de westelijke eerste klasse nog bestond, voordat het één landelijke hoofdklasse werd voor de topteams. Daarna heeft hij natuurlijk nog wat coaching gedaan bij jeugdteams van SCHC, en heeft daar de jeugdopleiding meer naar het model van die bij Kampong opgebouwd. Daar heeft hij van SCHC toen zijn zilveren bal (speldje) voor gekregen.”

Henri de Reünist

Je zou verwachten dat een organisatie die het moet hebben van tradities, een glorieus verleden en levenslange netwerken zich zeer bekommert om een blijvende binding met haar oudleden. Zo niet Veritas. Honderd jaar lang bleef men telkens weer steken in goede voornemens en als er dan weer eens iets gevierd moest worden waar ook de oudleden bij betrokken dienden te worden, werd er een Reünistencommissie in het leven groepen, bestaande uit argeloze eerstejaars die meestal na enige tijd ontdekten dat er geen archief, geen adressenlijst, kortom geen enkele continuïteit bestond in de registratie van de Veritasreünist. Dat ze weer van nul af moesten beginnen gelijk alle commissies voor hen. Met deze ervaring en het eeuwfeest in 1989 op komst nam Gérard de Fournie het initiatief om een reünistenvereniging op te richten. Naast Veritas. Het werd een daverend succes. Binnen de kortste keren hadden zich een kleine 1800 Veritaswezen aangemeld.

Henk Malie werd de eerste voorzitter, Henri de laatste. Hij volgde in 2010 Dick Donker op. De man met de zeis liet zich gelden, de man met het zaaigoed liet het afweten. De vereniging liep langzaam leeg. De toeloop van nieuwe, jonge reünisten bleef achter bij de afloop van oude reünisten. Na een jarenlange rituele dans tussen beide verenigingen en na verhitte discussies was het duidelijk dat het beter was de reünisten een plek binnen Veritas te geven en de Veritijn na vier jaar automatisch te promoveren tot reünist. Na een niet altijd even prettig voorzitterschap konden voorzitter Van Heugten en praeses Lisa van Hal in 2016 hun zegen geven aan een nieuwe toekomst voor de Veritasreünist. Terug in de moederschoot en dit keer als ondervereniging. Henri voelde zich zeer betrokken bij de toekomst van Veritas en van de Veritijnse reünist.

Wij gedenken hem hier met alle respect.

Gerard van de Schootbrugge (j.v.a. 1963)

2015. Mei. Het Veritasjaar 1965 is Kroonjaar. Henri, voorzitter van de Reünistenvereniging Veritas, te midden van al die genietende jaargenoten, rij 1, tweede van links.

2015. Utrecht. Veritas. Reünie van het kroonjaar 1965, Henri's jaar. Veritas-praeses Joost Versteeg te midden van de werkgroep die de reünie organiseerde. V.l.n.r.: Henri van Heugten, Fons Boink, Joost Versteeg, Gonnie Nugteren, Margriet Reuser en Rita Tollenaar. Joost heeft als aandenken het Bot van Gas-O-Bella, de gemeentelijke gaslekspeurhond (uit 1965) en mascotte van het Kroonjaar om de jeugdige nek hangen. Het bot was vervaardigd door Rien Gaasbeek met zijn eigen 3-D-printer. Alle reünisten liepen rond met een kleine versie.

Henri van Heugten en de mentorgroep van Ben van der Zeijst

Onderstaande tekst is van Ben van der Zeijst, mede op basis van de input van de ondertekenaars.

Henri van Heugten werd in 1946 geboren in Eindhoven als oudste in het gezin. Hij overleed op 18 september na een periode van afnemende gezondheid.

Henri kwam samen met zijn schoolvriend van Augustianum in Eindhoven André Bogaerts naar Utrecht. André kwam in een door mij (Ben van der Zeijst) geleide mentorgroep terecht. Een verzameling aankomende bèta-studenten. Naast André studeerden ook Rinus Gaasbeek, Liesbeth Steffens, Wim van der Geijn, Ton Jörg en Chris Bakker natuurkunde. Wilberd van der Kallen en Toon van den Hoorn hadden gekozen voor de wiskunde. En dan waren er nog enkele biologen waarvan de namen niet tijdig boven water kwamen. Via André kwam Henri in contact met Ben en zijn "pupillen". In 1967 werden Ben, Toon, André alsmede Henri actief in USF-verband.

André Bogaerts over Henri:

“Mijn herinnering aan Henri, een leeftijdsgenoot, gaat terug naar onze middelbareschooltijd in Eindhoven, het Gymnasium Augustinianum, waar wij elkaar leerden kennen in de jaren 1960-1965. Wij vormden een kleine groep vrienden, actief in het sociale leven van de school. Henri was een scherp denkende analytische persoon die zich niet liet manipuleren, wat hem af en toe in botsing bracht met de leerkrachten van de school.

Aangezien de fiets het standaardvervoermiddel was voor scholieren en studenten zijn wij na het eindexamen per fiets naar Utrecht vertrokken. Voor ons eerste onderkomen hadden we beiden een kamer in de Nachtegaalstraat, bij het Wilhelmina park. Dit was halverwege het Universiteitsgebouw in de binnenstad en het nieuwe Transitorium in de Uithof.

We zijn vrienden gebleven, hadden gezamenlijke activiteiten in het Utrechtse studentenleven. Na mijn afstuderen in 1970 ben ik uit Nederland vertrokken, maar wij zagen elkaar tijdens sporadische bezoeken in Nederland. Zo was Henri aanwezig bij mijn huwelijk in Engeland in 1975.

Henri stond in het midden van een markante omwenteling in de Nederlandse samenleving: de deconfessionalisering. Een stille, niet revolutionaire beweging, die rond 1970 versnelde. Dit heeft de middelbare school (nu scholengemeenschap Augustinianum), Veritas, de Utrechtse Universiteit en uiteindelijk de hele Nederlandse samenleving flink veranderd (ik las onlangs dat meer dan 80% van de Nederlanders onkerkelijk is). Henri was een van diegenen die dit begreep, al vanaf onze schooltijd in Eindhoven.”

Ben gaat verder:

Tijdens zijn studie Rechten in Utrecht was hij een actief lid van Veritas. Ik heb Henri goed leren kennen in 1967-1968 toen we samen in het bestuur van de Utrechtse Studenten Faculteiten zaten. Het was de tijd van de planning van de Uithof waarbij hij de inbreng van de studenten verzorgde. Het was ook de tijd van democratisering van de Universiteiten en bezettingen van universiteitsgebouwen. Hij woonde toen in een studentenhuis aan de Springweg. Na zijn afstuderen ging hij bij de ABN werken. Deze periode sloot hij af bij de afdeling bijzondere kredieten in Rotterdam. Daar kon hij, zonder namen te noemen, smakelijke over vertellen. Hij gebruikte daarbij zijn karakteristieke lange zinnen, met bijzinnen binnen bijzinnen. Net als je dacht dat zijn betoog zou ontsporen had hij toch een perfecte afsluiting. Een andere bijzonderheid was zijn geheugen over de ragfijne zetten in onderhandelingen waar hij, en soms ook wij, bij betrokken waren. Helaas was ons geheugen wat minder dan het zijne, zodat we niet konden controleren of alles klopte. Na de bank werkte Henri bij de overheid.

Vanaf 1977 werkte Henri bij het ministerie Economische Zaken en vanaf 1984 bij het ministerie van Financiën. In die banen kon hij al zijn scherpzinnigheid kwijt. Bij EZ was hij betrokken bij staatssteun aan bedrijven in moeilijkheden, zoals Rijn Schelde Verolme en Fokker. Bij Financiën was hij hoofd van de afdeling Overheidsparticipaties. Het ging over verzelfstandigingen en hij was namens de staat aandeelhouder bij veel bedrijven. Rond zijn veertigste trouwde hij met Nicole Buijtendijk. Ze kregen twee zoons, Jeroen en Martijn. Aan het einde van zijn periode bij Financiën kreeg hij een meer algemene rol, waarvoor hij elke maand een week op de Antillen werkte. Na zijn vervroegde pensionering in 2003 was het even zoeken naar nieuwe tijdsbestedingen. Die vond hij als voorzitter van het Utrechts Monumenten Fonds en als voorzitter van de Reünistenvereniging van Veritas. Hij begeleidde de overheveling van de reünistenactiviteiten naar het Veritasbestuur en de opheffing van de vereniging.

Filmpje boomplanten: https://www.nieuws030.nl/nieuws/zonnenburg-verrijkt-met-spaanse-eik/

Met het overlijden van Henri eindigt een jarenlange vriendschap van onze vriendengroep die elkaar bij verjaardagen en vele etentjes ontmoetten. Heel vaak genoten we van de superieure kookkunsten, hij had er ook veel plezier in, van Henri.

Rinus Gaasbeek daarover:

“Henri was een uitstekende kok; hij bezat dan ook uitgebreid keukenmateriaal en velerlei kruiden. ('opvallend': het gewone eetbestek zat in een schoenendoos, zelf gezien). Toen zijn zoontjes klein waren, zaten ze met een stoeltje erbij op het aanrecht (niet beiden tegelijk). Later op een stoeltje ervoor.

Henri werd tijdens de uitvaartplechtigheid door zijn broer en zus als introvert omschreven. Daar zit wel iets in. Het klopt wel met het feit dat hij de laatste jaren nooit vertelde over zijn lichamelijke klachten.”

Ben van der Zeijst en Marleen Roos, Rinus en Ans Gaasbeek, André en Margaret Boogaerts, Wilberd van der Kallen en Toon van den Hoorn (Ϯ)

Naschrift: Het Oude Pand

1984. Alweer een reünie, nu van de oud-bewoners van het Oude Pand aan de Springweg 53. V.l.n.r. Robbie van Mechelen, Dirk Manné, Gerard van de Schootbrugge, Thom van de Heuvel, Martyn Pranger, Pim van Riet (zittend) en voormalig huisoudste Henri van Heugten.

Op 22 augustus 1986 trad Henri in het huwelijk met Nicole Buitendijk. Bij die gelegenheid hebben zijn oud-medewoners van Springwg 53 hem toegezongen met een lied op de melodie van het Eigen-Huis-lied en met een tekst van Gerard van de Schootbrugge.

’t Is al een tijd geleden

Dat wij zijn ingetreden

In ’t Oude Pand

Lang was het van het Corps geweest

Die club is toen gesjeesd

Er was daar ruimte zat voor menig rat

’t Is ook een tijd geleden

Dat wij zijn uitgetreden

Uit ’t Oude Pand

Wij hebben jarenlang gefeest

En gaven toen de geest

Er was daar ruimte zat voor poes en kat

Vooral de katers kwamen

Pas in de middag samen

In ’t Oude Pand

Ons studietempo lag niet hoog

We hielden het niet droog

Er was daar ruimte zat voor fles en krat

En waar de poezen sliepen

Hoorde je bedden piepen

In ’t Oude Pand

We joegen menig preutse prooi

Door onze lichtekooi

Er was daar ruimte zat voor zacht en glad

Je zag ze takjes sjouwen

En daarmee nestjes bouwen

In ’t Oude Pand

Het werd er zo verstikkend knus

Men zag er menig zus

Er was daar ruimte zat voor blond en zwart

Een (Henri) slechts bleef er bij zinnen

Die moest het maandgeld innen

In ’t Oude Pand

Te midden van het woest gewip

Hield hij de vinger aan de knip

Er was daar ruimte zat voor net en klad

We hadden beroerde dromen

Van in de hel te komen

In ’t Oude Pand

Gelukkig leefde er benee

Een jonge dominee

Er was daar ruimte zat, als je maar bad

Kom nu eens mee naar boven

Je zult het vast niet geloven

In ’t Oude Pand

Treffen we Henri in de douche

Hij vecht er met zijn roes

Er was daar ruimte zat, maar wel wat nat

Vaak stond hij vele uren

Onder de straal te kuren

In ’t Oude Pand

Totdat de volgende zich meldt

Al evenzeer gekweld

Er was daar ruimte zat, alleen geen bad

We hadden ook een keuken

‘t Gerei zat vol met deuken

In ’t Oude Pand

De vuile vaat gaf nimmer last

We hadden toch geen kwast

Er was daar ruimte zat voor al wie vrat

Slechts voor een korte wijle

Kwam ooit de buurvrouw dweilen

In ’t Oude Pand

Maar bij het zien van ons toilet

Vluchtte zij diep ontzet

Er was daar ruimte zat voor ieder gat

En bij het avond vallen

Hoorde je pingpongballen

In ’t Oude Pand

In plaats van burgerlijk naar bed

Speelden we set na set

Er was daar ruimte zat voor smash en bat

En op de andre zolder

Zorgt Robbie vaak voor kolder

In ’t Oude Pand

De wierook walmt je tegemoet

De stickies doen het goed

Er was daar ruimte zat en ook een gat

Was Henkie K. aan’t koeren

Stonden wij mee te loeren

In ’t Oude Pand

Gemiddeld een keer per kwartaal

Stond Henkie dan voor paal

Er was daar ruimte zat voor vijg en blad

Dan had je Dirkje Dapper

Die werd voortdurend knapper

In ’t Oude Pand

Hij las dictaten aan een stuk

Maar deed ook graag een tuk

Er was daar ruimte zat voor wie slaap had

En smeerde Thom de boter

Dan startte Geert de motor

In ’t Oude Pand

College haalden ze zo net

Bijna direct uit bed

Er was daar ruimte zat wie maakt hen wat