De Scotans aan het werk. Links drummer Martin, die niet compleet in beeld wilde omdat hij zich ernstig belemmerd voelde in zijn ritmische ambities. Naast hem broer Gabri, midden jeugdvriend Bart Dieho, naast hem broer Erwin en geheel rechts mijn oudste broer Ben.
Na mijn korte maar krachtige optreden kabbelde het feest moeiteloos verder, ook al omdat we bedongen hadden dat Martin, de drummer (geen broer) van de Scotans, aan banden zou worden gelegd. We wisten bij ervaring dat hij na een aanloopje steeds enthousiaster werd zodat een gesprekje met een oud tantetje of met een lang doodgewaande jeugdvriend al snel onmogelijk zou worden. Hij had beloofd dat hij als onvervalste rocker voor deze bijzondere gelegenheid slechts met fluwelen hand het ritme zou aangeven. Je zag Martin worstelen met deze bovenmenselijke opdracht, maar met een van ellende vertrokken gezicht kreeg hij het toch voor elkaar. Het bleef dus allemaal erg braaf en dat paste ook wel bij onze gevorderde burgerlijke staat. We waren op onze eigen kleine wijze tevreden zo niet gelukkig.
Helaas hadden we buiten de altijd alerte Schikgodinnen gerekend. Laag reuringniveau moeten ze na een tijdje hebben gedacht! De drie monstertjes verveelden zich blijkbaar en kwamen op een zeker moment met een verrassend aap uit de mouw. Plotseling maakte zich uit de genodigden iemand los die ik kende vanuit onze gezamenlijke bemoeienis met het Delftse straattheaterfestival de “Mooi Weer Spelen”. Cees van Bokhoven vond het moment gekomen om eens echt terug te gaan in de tijd, terug naar onze jeugd, terug naar de permanente staat van opwinding die daar bij hoorde. Cees sloeg een bres in het gesloten Scotanfront, sprong op het podium, greep een ongebruikte gitaar, gaf een paar aanwijzingen aan mijn broers, wekte Martin uit een slepende coma en zette zijn favoriete nummer in: Gloria! Het effect was opmerkelijk.
Slagveld op Het Tref
Nu ik dit alles de revue laat passeren moet ik onwillekeurig denken aan het slagveld dat wij op zaterdagmiddag 23 mei 1970 op Veritas aantroffen. Ik heb het nu over de receptie bij gelegenheid van ons huwelijk. Gemma, mijn wonderschone bruid, had vanaf het begin getwijfeld aan dit ludieke idee van mij: receptie op Veritas. Goedgelovig en optimistisch als altijd, had ik haar telkens opnieuw gerustgesteld met de aperte toezegging van mijn geliefde studentenvriendjes dat alles prima voor elkaar zou komen. Ze hadden meer met dit bijltje gehakt. Vertrouwen daar ging het toch om in het leven!
Ik zal niet in details treden en volsta met de mededeling dat iedereen, inclusief de bruid, na aankomst in het Voorhuys (toen nog Trefcentrum geheten) een bezem, een dweil of een stoffer-en-blik in de handen gedrukt kreeg om de ravage van de vorige nacht, bier en andere vloeibaarheden, gebroken glas en verwaarloosde lichamsdelen, weg te werken voordat de gasten arriveerden. Mijn oude omaatje hield stand omdat ze een flinke fles 4911 in haar beugeltasje had zitten. Gemma liet mij weten dat dit de eerste en de laatste keer was geweest. Ik vond dat mooi gezegd. Dat hadden we een uur eerder immers ook beloofd aan studentenpastor Bertus Leeneman die ons in Huize Cunera, na onze belofte, onmiddellijk in de echt had verbonden. Tot de dood ons zou scheiden.
dzjie-el-ooh-aar-ai-ee
Cees van Bokhoven, langjarig en ooit ook langharig lid van Delfts oudste rockband The Why, zorgde in 2010 voor een opmerkelijke sfeerwijziging op ons 40-jarig huwelijksfeest. Ineens werd iedereen teruggekatapulteerd naar de jaren zestig en kwam men, aanvankelijk wat aarzelend zo niet stram maar alras vol overgave, in beweging. Zonder enige gène brulden we met Cees mee: dzjie-el-ooh-aar-ai-ee: G.L.O.R.I.A. En dan die machtige drum! Zoals we van Cees verwachtten, deed hij geen enkele moeite om het nummer te beëindigen en als hij al een moment van zwakte toonde, ragde de wonderbaarlijk verrezen drummer hem er wel doorheen.
Van Morrison, leadsinger van de band Them en componist van het nummer Gloria.
Nog een Morrison
