Chinon is een prachtig stadje, gelegen aan de Vienne, een zijrivier van de Loire. Zoals ieder stadje in de buurt heeft het een eigen kasteel dat hier forteresse wordt genoemd, waarschijnlijk om verwarring met Chateau Chinon te vermijden, een klein stadje een paar honderd kilometer oostelijker.
Vanaf het balkon van het Franse zomerverblijf van T. heb je een prachtig uitzicht op het intussen fraai gerestaureerde kasteel dat hoog boven Chinon uittorent. Het kan bogen op een rijke geschiedenis, mede als gevolg van de bij tijd en wijle complexe relatie tussen Frankrijk en Engeland. Chinon was van 1154-1205 hoofdresidentie van de koningen van Engeland en van 1417-1450 van de koningen van Frankrijk. Vanwege de oorlog met Engeland week Karel VII in 1427 uit naar het kasteel van Chinon.
Twee gebeurtenissen hebben de historische faam van het kasteel zeer versterkt: in 1307 draaide Philips de Schone de Tempeliers de nek om en zette de top gevangen in Chinon. In 2001 vond professor Barbara Frale bij toeval het zogenoemde perkament van Chinon in het Vaticaans Geheim Archief. Het document uit 1308-1314 beschrijft de verhoren van 79 Tempeliers, waarvan de bekendste tussen 28 juni en 2 juli 1308 gehouden werden in het kasteel van Chinon. Het Vaticaan gaf op 25 oktober 2007 (7 eeuwen later!) het boek Processus contra Templarios uit en verklaarde de Tempeliers niet langer ketters. De publicatie was gebaseerd op het perkament van Chinon.
Een tweede gebeurtenis van historisch belang vindt plaats op 4 februari 1429. Er klopt een eenvoudig, 17-jarig, boerenmeisje aan bij de in Chinon verblijvende kroonprins Karel VII: Jeanne d’Arc, de Maagd van Orleans. Jeanne komt met een goddelijke boodschap en weet het vertrouwen van de dauphin te winnen. Ze geeft de Fransen weer moed en verjaagt de Engelsen. Ze eindigt jammerlijk op de brandstapel en is nu de beschermheilige van Frankrijk.
En op dat alles zit T. uit te kijken, met in de ene hand een sigaartje en in de andere een goed glas Clos de l’Echo van zijn buurman en wijnboer Pierre Couly.
Ons bezoek aan Chinon hing nauw samen met een klus die voor de zomer geklaard moest worden: T. wilde een zwembad(je) achter zijn huis zodat hij ook in tijden van grote hitte naar het kasteel kon kijken met in de ene hand een sigaartje en in de andere een goed glas Clos de l’Echo. Een gewaagd project mede gezien het lot van het voorgaande zwembadje dat in korte tijd was bezweken aan een gebrekkige horizontale uitlijning.
Op weg naar onze bestemming werden de eerste vreemde voortekenen zichtbaar. Bij het binnenrijden van Frankrijk hield T. het voor gezien en gaf het stuur van zijn bolide aan mij over. Al snel hoorde ik T. luidruchtig dromen van een eigen zwembadje. Ik stond er nu alleen voor. Omringd door een instrumentenpaneel dat in een middelgrote Boeing niet zou misstaan, stuurde ik de bolide met vaste hand richting Parijs. Een opwekkende exercitie met al die feestelijk brandende pictogrammen ondersteund door vrolijke waarschuwingssignalen als we een snelheidscontrole naderden.
Niets wees er op dat er onheil dreigde en als dat al het geval was geweest was ik onmachtig om T. om raad te vragen. Een venijnige keelontsteking had mijn stembanden bereikt en het volume ervan op nul gedraaid.
Eenmaal in Parijs op de Periferique raakten wij zozeer ingeklemd in een file dat T. ontwaakte, het dashboard scande en tot de schrikbarende conclusie kwam dat we onze laatste druppel brandstof aan het opstoken waren. Of ik dat niet had gezien? Wat? Die geel oplichtende afbeelding van een tankstation. Ja, die had ik opgemerkt, al geruime tijd geleden, maar de betekenis ervan was me ontgaan, probeerde ik te zeggen, maar ik kwam niet verder dan een hees ja.
Ik begreep dat de situatie ernstig was. Met een lege tank op die godvergeten Periferique wachten op verlossing was een vooruitzicht met horrortrekjes. In een vlaag van doortastendheid stuurde ik de bolide onmiddellijk richting een afrit. Weg van de snelweg. T. schakelde een navigatieschermpje aan waarop alle naburige tankstations verschenen. De tank van de bolide kan 70 liter brandstof aan. We tankten 69,37 liter. Het einde der tijden was even heel dichtbij geweest.
Om de opgelopen vertraging weg te werken nam T. stuur en gaspedaal over. En ik moet zeggen, de boardcomputer kreeg het aardig warm van het voortdurend naar beneden bijstellen van de verwachte aankomsttijd. Met een adequaat waarschuwingssysteem kon je volgens T. ook in Frankrijk rustig flink wat harder rijden dan toegestaan. Totdat er ineens, out of the blue, een gendarme op een zeer snelle motorfiets naast hem opdook die ons met elegante gebaren naar een plek dirigeerde waar naar mijn inschatting een bloedige afrekening zou volgen.
Het elimineren van de verboden cameraverklikker was nu T.’s eerste zorg. Ontdekking zou een zware boete betekenen. Nadat ik had duidelijk gemaakt dat ik dat ding, gezien mijn keelontsteking, echt niet zou doorslikken, verdween hij in de tas van de lieftallige G. Die tas heeft het karakter van een Zwart Gat. Alles wat er in terecht komt, moet als verloren worden beschouwd. Niet meer terug te vinden.
Ik adviseerde T. tijdens het verhoor rustig en beleefd te blijven en hield er rekening mee dat we, gezien de ernstige snelheidsoverschrijding, verder met het openbaar vervoer moesten. Dat viel mee. Met negentig euro boete waren we de koning te rijk. Cash betalen, dat wel, anders waren we in een hogere tariefgroep terecht gekomen.
