Ik vroeg me af waarom ik dit bericht ooit had bewaard. Het zei me in ieder geval helemaal niets meer. Ik liet het vergeelde stukje krantenpapier op de vloer dwarrelen, richting de stapel andere knipsels die me bij een snelle blik niet interessant meer leken. Ik probeerde me aan het nuttige advies van mijn vrouw te houden: niet eerst alles weer lezen. Flink zijn. Weg gooien. Maar ik was niet flink. In ieder geval niet flink genoeg. Ik keek nog eens omlaag, zag het bijzondere gezichtje van Genie, bukte me en begon te lezen. En te zoeken op internet. Genie in 1970. Genie in 1994. Hoe zou het in hemelsnaam zijn afgelopen metGenie? Genie in 2012. Nu 55 jaar.
Dat Genie bijzonder was, mag blijken uit statements zoals onderstaand:
‘Despite her disabilities, or perhaps because of them, Genie had a strange allure that drew others to her. There were stories of doctors wishing to adopt her as their own and of complete strangers feeling compelled to give her gifts. This "feral" girl was unique and beautiful.’
Genie in 1970
De diep trieste en bizarre geschiedenis van Genie komt aan het licht als haar vrijwel blinde moeder Irene in 1970 met haar dan dertienjarige dochtertje het huis ontvlucht waar het gezin, maar vooral Genie, wordt geterroriseerd door haar vader Clark Wiley. De psychisch gestoorde Wiley is er van lieverlee van overtuigd geraakt dat zijn in 1957 geboren dochtertje geestelijk gehandicapt is. In de latere verhalen wordt overigens nergens duidelijk of dit ook inderdaad het geval is geweest. Waar geen twijfel over bestaat is dat Wiley zijn dochter zo onmenselijk wreed heeft behandeld dat ze alleen al daardoor geestelijk ernstig beschadigd is geraakt.
De hel
Toen Genie twintig maanden oud was, besloot Wiley haar af te zonderen van de rest van het gezin: moeder Irene en de zes jaar oudere broer John.
Genie werd opgesloten in een verduisterde ruimte. Overdag zat ze naakt op een kinderstoeltje met een potje eronder in een soort harnas. ’s Avonds lag ze in een bed afgedicht met kippengaas in een slaapzak. Als ze geluid maakte kreeg ze klappen van haar vader. Er werd niet tegen haar gesproken. Ze kreeg babyvoeding. Vader zorgde voor de voeding, soms zoon John. De laatste werd al evenzeer door zijn vader geterroriseerd en durfde ook niet met zijn zusje te praten. Geen geluid, geen beweging, babyvoeding. En dat tien jaar lang. De gevolgen voor Genie waren desastreus. Dit alles speelde zich af in Arcadia, Californië.
Moeder Irene klopte aan voor hulp bij de Sociale Dienst van Los Angeles. Genie zag er uit als een meisje van een jaar of acht, ondervoed (25 kilo), rechtop staan kon ze niet, lopen kon ze nauwelijks, ze was niet zindelijk, spreken deed ze niet, op een paar woorden na die het allemaal nog triester maken: ‘nomore’ en ‘stopit’. Ze maakte vreemde bewegingen en leek zwaar autistisch. Kauwen kon ze niet, slikken ging moeilijk. Ze spoog voortdurend. Kort daarna werd ze opgenomen in het Children’s Hospital van L.A. om haar te testen. Tegen de ouders werd een rechtszaak aangespannen. Moeder Irene werd vrijgesproken. Op de dag van de uitspraak schoot vader Clark zich een kogel door zijn hoofd. Hij liet een briefje achter waar op stond: ‘The world will never understand’.
Wolfskind
Intussen was er in de kringen van ontwikkelingspsychologen, neurologen, linguisten, etc. de nodige opwinding ontstaan over Genie. Men beschouwde haar als een ‘wolfskind’: een kind dat zonder interactie met mensen opgroeid is. Op de achtergrond de nog altijd actuele discussie over de vraag of taal een kwestie is van aanleg (Chomsky) of van aanleren. Een lastig probleem omdat je nu eenmaal niet kunt experimenteren met normale kinderen. Wetenschappers waren afhankelijk van het opduiken van triestegevallen als Genie. En de kans op wetenschappelijke roem lieten ze zich niet ontnemen. Met veel compassie maar ook met de ambitie van doorbraakonderzoek werd Genie ingepast in een onderzoeksproject van het Children’s Hospital dat werd gefinancierd door het National Institute of Mental Health. Het onderzoek stond onder leiding van David Rigler. David en Marilyn Rigler namen Genie in huis. Een prominent teamlid was Susan Curtiss, op dat moment student linguïstiek aan de Universiteit van Californië, Los Angeles.
